domingo, octubre 16, 2011

Amar sin condiciones


 No sabía que  iría a la playa para llorar.
Al principio, con el rumor de las olas de fondo, me fui enmarañando en las palabras de un libro afectuoso, que tanta falta le hacía a mi alma herida.

Las lágrimas comenzaron a brotar entonces apenas leídos dos relatos.
Sí, las lágrimas comenzaron a brotar entonces como si estuviesen esperando días escondidas para luego deslizarse con una furia enérgica a través de mis mejillas. Mientras iban cayendo, mi cuerpo liberaba la rabia contenida.
Me fui desposeyendo de todas mis pertenencias.

En ese mismo instante comprendí lo que tenía que hacer.

Y sólo quedó el Amor, fluyendo por todos los poros de la piel.
Comenzó el sonido del mar a mecer mi mente.
La arena tibia aún por un sol otoñal fue como un bálsamo para mis pies desnudos y el silencio que surgió cuando una ola se retira abrió un espacio nuevo, donde amar sin condiciones.

 Hoy,  en este día de Octubre, cargado todavía de la energía del Sol  he aprendido algo sumamente valioso que quiero compartir con todos vosotros, amigos lectores: en el don de dar está la Felicidad.
El amor es lo más grandioso que tenemos, estamos hechos para amar, por qué a veces tardamos tanto en demostrarlo?
Manos a la obra, queridos míos.
Un beso cargado de  amor.



lunes, octubre 10, 2011

Ata que os seus ollos se acostumaron á escuridade...


                                                         Cuadro de Escha van den Bogerd



Ata que os seus ollos se acostumaron a escuridade  transcorreron  fragmentos de tempo pendurados no aire.
Despois de levantarse o fino veo  que cubría as  catro paredes  foi apreciando os mobles da habitación.
A pouca claridade que se intuía a través das aberturas da persiana deixou entrever un sofá veneciano do século dezaoito.
Lentamente, abriu un  pouco  o panel. As febras de luz inundaron a estancia.
O sofá veludo, vermello como a paixón, erguíase presidindo a cuarto, impoluto . Os fermosos brocados de seda no respaldo esperaban  ser rozados polos ombros da muller que descansaba na cama.

As sabas  de satén brancas, engurradas, deixaban entrever un corpo delicado,  respirando acompasado.

Pouco a pouco foi ulindo o perfume  dunha pel salgada .
Acheguouse vagaroso. Cos seus dedos rozou o pelo que lle caía como cataratas nas costas, besou a noca con degoiro e coa lingoa  rozoulle a finos beizos.
Separou as sabas delicadamente, esperando contemplar o corpo que tremería ó contacto co aire.
Colleuna nos seus brazos e levouna o sofá aínda media durmida, agardando que espertase o compás dos seus dedos ávidos e poder atisbar así  de novo ese lóstrego que recorría os seus ollos cando a posuía.



martes, septiembre 27, 2011

Espera, espera como quen espera ...


                                              "Soledad" de Victoria Ruiz de Cortázar

 

Espera, espera como quen espera por un bico ou un caramelo. Docemente.
María non  pode miralo . Atravésalle un lóstrego por enriba do embigo e pégase a súa tristura.
Non pode miralo. Non se deixa. Suspira. Suspira e o aire xeado provócalle arrepíos.
El agarda agochado a que un anxo deses que andan tamén pola terra o leve a ningures.
E ela non quere. Pero non fai nada. Déixao estar.
A súa pena é a dela tamén , máis olvida o seu nome e déixao estar.
Ás veces, só ás veces…
Ás veces quixera darse permiso para envolverlle  o  corpo con apertas e aloumiños, con palabras tenras que faceran sorrir os seus ollos cansos. Con todo, non se deixa.
E chora en silencio ata que algún día deixe de facelo. Sen embargo, él xa non estará aquí para vela.


domingo, septiembre 18, 2011

atrapar unha briza do teu cabelo...


Imagen Gabriel Picart



atrapar unha briza de teu cabelo
xirar trescento sesenta graos
e volver

atopar un leve indicio
de inxenuidade suspendida
no tempo

delegar ás nubes e  raxeiras
o perfume dos teus  latidos

envexar con agarimo
aqueles  días en que eras
o centro do universo
para min

agradecer as apertas cosidas
para sempre
na medula

fabricar un vínculo
que resista a severidade
da friaxe

endulzar o padal con chocolate
nos días de inverno
recoller figos en setembro
baixo a túa mirada

amar sen preguntas
sen esperar milagres
contemplando os dous
o paso da inocencia…


 

domingo, septiembre 11, 2011

Busco el refugio soterrado en los dominios del tiempo...

                                                        Cuadro de James C. Christensen



Busco el refugio soterrado en los dominios del tiempo. Desde hace mucho.
Me instalo entre sus brazos.
Albergo los minutos y postergo mi ira.

Para que las horas me encuentren hará falta  un solo suspiro.

Para que mis ojos lloren, un segundo.

Mientras, el caudal de mis venas  vierte sangre anémica.

Ahora, ya  no puedo mirar el amanecer.

Me han cortado las alas.





miércoles, septiembre 07, 2011

ignoraba que non había límites...



Cuadro de Nicoletta Tomas Caravia





ignoraba que  non había
límites

non coñecía a ninguén
que fose dono
do seu barco

non sabía que podía chorar
debaixo da chuvia
ou correr metendo os pés
nas charcas


non sabía que ti  esperabas
ansioso a miña maxia
que pedías abrigar
o teu corazón no meu regazo
que suplicabas  feitizos
latexando o compás
da miña ignorancia

eu non sabía…


jueves, agosto 25, 2011

tes que quererme...


Cuadro de Odile de Schwilgue




tes que quererme
hoxe
envolverme con lazos
de satén ó teu corpo
e xirar
ata que perdamos
o norte

logo nutrirás
as miñas ansias
con xermolos
de beixos

e eu  atraparei
no aire
fogos de artificio

cando  xa estemos fartos
do noso amor
abriremos a ventá
e contaremos as estrelas


lunes, agosto 15, 2011

rachou o solpor en mil anacos ...

Ilustración de Stella Im Hultberg



rachou o solpor en mil anacos

instalouse un outono
madrugador nos pés
e na espesura dos ollos
naufragou o silencio

máis noutrora…

eu atrapaba a lúa
coas pestanas
xiraba e xiraba
bailando cos teus dedos
na miña cintura

e ti…

xogabas  cos meus abrazos
e fundías un  trisco de estrela
preto do meu corazón

quixen permanecer así
para sempre
pendurada dos teus aloumiños

pero rachou o solpor
en mil pedazos
e un eclipse longo
anidou  no sorriso


miércoles, agosto 10, 2011

De repente para de llover...


"Lluvia de cometas" Jesús Dorta


De repente para de llover.
No qué proezas haces para conquistar el sol.

Tiendes una cometa a  mis pies desnudos.
La recojo y deslizo la cuerda entre mis dedos
ávidos por volarla.

Y ahí va.
Dejando siluetas en el aire,
escapando con mis dolores.

Me hago pequeña a tus ojos.
Te ríes de mi  cara infantil
y me  regalas un guiño fresco.

No sé cómo te las arreglas
para quitarme una sonrisa
desde dentro,
cómo haces para quererme.

Y  de repente un día deja de llover.
No sé qué extrañas proezas has hecho
para conquistar el sol.

martes, agosto 02, 2011

volvíase sombra cando cantaba...

Cuadro de Odile de Schwilgue



volvíase sombra cando cantaba
e ía tocando ás portas do desexo

unha canción
e un haiku

detestaba esperar
a que él espertase
da sesta
metíase nas sabas quentes
e coas xemas debuxaba
unha verea sinuosa
no corpo durmido

e unha melodía atrapaba
a suave curvatura
das nádegas

mentres    o sol que rachaba
na estancia
facíase máis grande
e a sombra desaparecía
envolta nun xemido