Eu non sei cómo organizar
os trazados das lousas,
cando se van derrubando ó noso paso
-polo peso ou pola incertidume dos nosos pés cansos
que recorren as pedras como granito gris e frío-
que recorren as pedras como granito gris e frío-
Suponte,
non entendo dos ciclos
da vida
nin das auroras
boreais.
E na teima que ás veces teño comigo mesma
procuro ausentarme tomando una taza de té con bergamota
-saborear ese amargor
delicado e afrutado mentres recorre a boca,
a garganta, ata aloxarse no estómago quentando as emocións alí pousadas-
a garganta, ata aloxarse no estómago quentando as emocións alí pousadas-
Inspirar longo.
Exhalar limpando o corpo das malas vibracións.
As lousas volverán a recompoñer un novo camiño.
Os ciclos sucederanse porque así é como ten que ser.
As auroras boreais seguirán brillando para todos nós.
E agora, vai un abrazo?
E agora, vai un abrazo?