lunes, marzo 11, 2013

Recordo as flores brancas.

                                                                  Imaxe Manolalago




Recordo as flores  brancas.

Erguíanse  as margaridas,
poucas, pero frescas nun  recuncho
onde se coaba a luz do mediodía.

O pequeno xardín…
a terra abonada
coa suor da túa frente
e os cadrís reventados,
as cebolas que espertaban co amencer,
as maciñeiras case centenarias,
as uvas negras,
os figos chumbos…

Ti sentada a carón da figueira.

Eu quería ser a melodía do teu riso,
envolver o teu nome con rosas silvestres,
quentar o peito no teu abrazo.

Mentres, a túa presencia sempre soñadora
como un misterio, agardaba para bicarme
e protexerme e levarme canda as estrelas...

As flores brancas,
ti e máis eu,
nada máis.