sábado, noviembre 25, 2017

Sé que me miras


                                                            Imagen sacada de la web




Sé que me miras
y hurgas sin darte cuenta
en mis heridas,
pero yo no quiero
dejar escapar
ni un solo quejido.
Y mientras tú
vas embalsamando
mis penas
con ojales de margaritas,
yo voy soltando
-también sin darme cuenta-
las lágrimas que más pesan.





jueves, agosto 31, 2017

excedente de caricias



                                                            Imaxe David Renshaw




excedente de caricias
de contornos difuminados
de margaridas como soles
no iris dos ollos

remanente de pétalos furtivos
á beira dos camiños


sobrante de pasos danzaríns
na tarima usada

fartura enleada de versos mornos
gabeando no enredo das perfebas

aderezo de emocións
con mapoulas
viño  tinto quente
para os arrefriados da alma

abundancia e desmesura
dun corazón estragado de amor




domingo, agosto 06, 2017

No tengo tiempo para pequeñeces





                                                    Cuadro de Frida Khalo




No  tengo tiempo para pequeñeces
por eso no me escogas para sufragar
los  miedos y ausencias
y déjame oír el rugido de un corazón
herido
el mío, pequeño, que se  deshace
entre mis manos
no tiempo tiempo para escuchar
el viento despeinando el silencio
y no quiero tampoco
la sal que mezclas en mis comidas
para salivar todo aquello que no
quiero pronunciar
deja que el tiempo
haga su trabajo
deja que mi piel
se acostumbre
a los no abrazos
deja que me sorprenda el alba
todavía despierta
y no beses más mis heridas
que mi tristeza
se haga presente
cuando parece que empieza
a mejorar mi mundo
no protegas más  mi angustia
y regrésame a un tiempo perdido,
pero no me dejes así sola
en una marea de algas yodadas
suéltame  un ancla a la que asirme
cuando no vea ya la salida
porque aunque te diga que soy fuerte
no lo soy, amor mío


martes, julio 11, 2017

Chegará un día




                                                 Imaxe do poemario "Zurcindo Latexos"


Chegará un día
en que non escoite
o arrastrar dos pasos
na linguaxe das rochas
(vencidos pola artrose),

un día no que o pulo
decida tropezar co tempo
da desidia
(na hora dos pexegueiros).

Serei débil para buscarte
en calquera esquina.




Pasaron tres anos desde que escribín o poema. Unha pérdida que todavía non se producira, pero que sólo de pensalo entristecía o meu corazón. Agora, despois destes tres anos sucedeu. Hoxe, estes versos comprenden outra nova dimensión.
Quérote papá.



sábado, mayo 27, 2017

PEQUENA GLADIADORA

Imaxe Balbi López   https://azulecinzadeavenoiteira.blogspot.com.es/
 



 PEQUENA GLADIADORA

Acabo de darme conta do inevitable,
que xa non estás para sorprenderme
no medio da tempestade,
e non creas que non me asusta este mundo
enchido de incoherencias,
pero sei que nacerá outra muller
que leve a túa tibieza no sangue,
outros ollos -que non son  máis que os teus-
asomarán de novo  ao mundo,
verán crepúsculos e amenceres,
pisarán con forza e poderán sentir
os bicos roubados na pel,
desfarán o andado e de novo
apreixarán as locas ganas de vivir
en cada pisada.                                  
Volverá a gladiadora que loitaba
cun arsenal de lapis de cores como coiraza
nas horas escuras
e outro cabelo negro mecerase
no aire da primavera;
este corazón remendado farase forte
con cada latexo
e un ímpeto novo  agromará
no medio das violetas.
Non teñas medo,
nacerán promesas e estrelas ,
o vento, begoña, susurrará
o teu nome por enriba das montañas,
serás libre e fermosa como unha fada do bosque,
serás o que sempre querías ser...

Serás, pequena gladiadora, un alma  pura,
desas que xa non quedan neste mundo,
serás, queridísima, o latexo constante
nas miñas veas...







jueves, mayo 11, 2017

El día en que Eriko se hizo visible

 
 
                                                          Imagen de Lady Sybile
 
 
La volvía loca. Su piel fina y sedosa, virginal. Sus pechos túrgidos y blancos como la harina más pura. El aroma a fresa que deprendía su boca rosada. Sus ojos rasgados, la profunda mirada. La curvatura de sus nalgas firmes. Los pies pequeños de geisha. Un  pubis aterciopelado  como piel de albaricoque. Su nombe, que le advertía de una belleza inusual: " Katsumi".
Eriko adoraba la elocuencia de su habla, más aún cuando recitaba aquellos textos sagrados debajo de los almendros. Suspiraba por ella a cada minuto y a cada instante la observaba presa de un febril enamoramiento.
Pero Katsumi no sospechaba nada. Se antojaba distante y fría como los ríos que sorteaban el bosque en invierno. Parecía que no la viese cuando ella se acercaba con el té a media tarde, o cuando le preparaba un baño de sales al anochecer. Tampoco presentía el ardor de Eriko cuando le lavaba la espalda con sumo cuidado acarciándole cada vértebra. Ella, simplemente entraba en éxtasis con el contacrto del agua tibia. Y comenzaba a entrecerrar los ojos para vislumbrar  su propio futuro en manos de alguien que supiera erizarle la vida. Sin embargo, una de esas noches estrelladas algo cambió. Eriko estaba de espaldas a la ventana entreabierta, mientras Katsumi tomaba su baño como de costumbre, cuando la  estrella Vega iluminó el pelo sedoso de Eriko y ella se volvió mirándola con sus ojos color ámbar. Sus facciones  le parecieron a Katsumi sorprendentemente  hermosas- deseables- enigmáticas, y no pudo reprimir el ansia con que su mano iba acariciando con premura el escote de la servicial doncella.
 
 
 
 

domingo, abril 09, 2017

escúchame


sera   de Balbi López   https://azulecinzadeavenoiteira.blogspot.com.es/
                                               


escúchame

hace mucho tiempo que no hablo
con el corazón desbocado
siente como el ligero sonido de las palabras
penetran sosegadas pero firmes
en tus membranas

soy una princesa marina
una de esas figuras
que no son de este mundo
y sin embargo se proclaman
vencedoras del mismo

una imagen en tu retina
de pez marino

tus escamas sorprenden en mi cola de sirena
me hacen cosquillas al deslizarse resbaladizas
entre ella
he resuelto ser pequeña    respirar en el océano
de mi vida    volcar mis sueños entre espuma y caracolas

no tengas miedo de mí
pero si quieres sujétame fuerte para que no me escape
entre tu aleteo de delfín

no te engañes   sigo siendo yo
plateada   serpentina 
deliciosamente salada y salvaje
escúchame hoy
quizás mañana sea sólo la resaca
que escapa de un mar embravecido













domingo, enero 01, 2017

o espazo aberto



                                                           Imaxe sacada da web

o espazo aberto
o sol lucindo espléndido
por enriba das árbores
as ovellas pacendo mansamente
un gato ulindo o cheiro que saía
da cociña de leña
ronronando arredor da casa
a figueira desposuída da froita madura
un acivro repleto de bolas roxas como lume
a brisa coándose por entre os lacrimais
un tempo sin tempo prendido nas fazulas

o regalo de non esperar nada...