jueves, junio 20, 2013

Agárdame a resaca do mar




 
           O baño dos amonites, obra de balbi lópez



Agárdame a resaca do mar.
O argazo vai enleándose nos pés
ata facerme caer de bruzos na area.
Hoxe, é fría e gris, a falta do sol
empardece o seu manto tostado.

Os folgos abandónanme na beira.

Agora séntome ollando a marusía.
Ó lonxe, moi lonxe, o son dunha buguina.
Os ollos escapan na procura desa sonoridade.
Son capaces de navegar quilómetros á deriva
só para descubrir outro xeito de liberación,
un novo desprendemento
deste corpo que loita
cara o inevitable.

As algas van subindo por enriba das pernas,
aprisionan os muslos e navegan no peito.
O alento vólvese pesado
e superficial.  

-Non é doado plantar a semente
para que un día anegue coa crecida do río-

Métome na auga e tremo co seu contacto xélido
mentres vou afundindo lentamente.
Nese intre volve aquel son a coarse nos oídos.
Tira de min cara a superficie.
As xebras van soltando o corpo entumecido
e nun golpe de mar túmbome na praia
acollida por unha  raxeira de sol .

Traio nas mans un baile de amonites.