lunes, diciembre 23, 2013

FELICITACIÓN


Imagen de Alessandra placucci


           


-Que quieres por navidad?-preguntó el padre a David.
Quiero que el mundo sea feliz.
-Bien, eso no está en nuestras manos.
-Quieres el nuevo juego para la play station?
-Una nueva bici?
 No, quiero que el mundo sea feliz.
-De acuerdo, yo no sé hacer eso, pero si quieres  te regalo  ese monopatín que tiene una luz fluorescente tan molona.
Papá, tú me escuchas cuando te hablo?
Sólo quiero que el mundo sea feliz.

-Pero si tú eres feliz, tienes todo lo que necesitas y yo te regalo siempre muchas cosas.
Pero no son las que yo quiero.
Papá, tú te imaginas un mundo donde todos sonrían y los niños juguemos siempre en la calle, en los parques, todos  juntos…saltando  y riendo…
Julián ya no está conmigo desde que tiene el nuevo juego para su consola.
Marcos está siempre chateando y se pasa las horas embobado mirando para su nuevo móvil.
Pablo está triste porque este  año no va a tener regalos por Navidad.
María le pide a los Reyes un nuevo trabajo para su padre, desde que lo perdió ya  no juega con ella.
Y tú estás siempre tan ocupado…  
-Sí, David, pero yo no puedo hacer nada. Tengo que trabajar para ti y no me queda tiempo para jugar.   Venga, haz un puzle tú solo mientras salgo un momento, anda hombre, anímate.

Papáááááááááá….
Yo sólo soy un niño de 10 años.  Los mayores se supone que son más sabios. Entonces, por qué te empeñas en regalarme tantas cosas en vez de pasar conmigo una tarde construyendo alguna maqueta o jugando a las escondidas. Soy un niño y quiero un abrazo y que el mundo sonría.
Papá, mi profesora dice que los juguetes hacen feliz,  pero que ayudar y regalar a los más necesitados nos  hacen todavía más afortunados.  Yo le quiero regalar mi bici a Pablo. 
Sólo quiero que el mundo sea feliz!


El espíritu navideño está dentro de todos nosotros y  nuestro niño también.
Por qué no mirar más hacia el interior? El cambio siempre proviene de ahí .
Por qué dejamos de creer en nosotros?
Te mando un suspiro de alegría y de fuerza , con tu suspiro y tu fuerza ya serán dos y con el tuyo tres y con el tuyo y el tuyo y el tuyo…
Quién dijo que no se puede cambiar  el mundo?

Campanilla.

BUENAS FIESTAS A TODOS DESDE MI CORAZÓN.


domingo, diciembre 01, 2013

Era verano, era otoño, era invierno y primavera.

                                                          Cuadro de Leandro Lamas



Era verano, era otoño, era invierno y primavera.

Aquel mar azulado batía en las rocas suavemente mientras adornabas con las conchas  la arena fina.  Hacía calor.
Reías.

Comenzaba a hacer frío.  Recogías las  hojas caídas de los plataneros y las lanzabas por encima de tu cabeza.
Me mirabas y reías.

Hacían su aparición los días nevados.  Tus manos abrigadas por los guantes de lana verdes recogían la nieve para formar un muñeco  que este año adornarías con una bufanda roja.
Construías, me mirabas y reías.

Otra estación. Los días largos y el sol que comenzaba a calentar tu mirada.
Ibamos al parque.
Saltabas, me mirabas y reías.


Una estación que daba paso a otra.
Un año que daba paso al siguiente.
Crecías.

Ojos….
Inocencia…
Candor…
Locura...Sonrisa.

Y un día dejó en el aire la fragancia suave del almendro,
Y bajo su sombra volaban miradas perdidas en el iris de otros ojos,
 besos  que se posaban suavemente en otros labios,
estrellas que se tocaban…

Y reías y la mirabas y construías un mundo sólo para ella y  saltabas cuando por fin su corazón se acercaba al tuyo…
                                                            Y reías.







sábado, noviembre 16, 2013

quentaches cos ollos a miña mirada


                                                               Imaxe David Renshaw




quentaches cos ollos a  miña mirada
non souben se sorrir ou chorar
cando estalaron os primeiros pensamentos
tampouco souben que facer con eles
 e ti seguías falando
e eu escoitaba sen pestanexar

e sentámonos a falar do tempo…











lunes, octubre 28, 2013

Deixando ir algunhas anotacións.


                                                                 



Imaxe Duy Huyn


Do naufraxio sobrevive unha taza de  porcelana china, antiga, como a túa mirada petrificada.



Dame a man, disme cando  xa pecho a porta.


     
Envelenas o aire coa túa nostalxia; custa respirar cando estás cerca.



O silencio estaba por todas partes, na tosta de arándanos, nos labios sorbendo o té vermello,
na mirada pousada na cama baleira, no  corpo engruñado que un día  máis proseguía sen folgos.



Regresa o outono, as follas cantan espalladas no chan una sinfonía sen notas, e no renxer que me regalan ó meu paso vaise  producindo a milagre, un voo  imperceptible que volve a anclarme á terra.

.
                                                           





domingo, octubre 13, 2013

Algo de mí, para ti.


                                            Un día de Agosto en  Santa Comba, Playa de Cobas




Hace algunos años escribí un breve poema que decía así:
“No me niegas nada. Callado, silencioso.
Me regalas el mundo envuelto en tu sabiduría (no soy capaz de abrazarte).
Me regalas tu mundo (maldito miedo que paraliza).
Me regalas tus años (bendito seas).
Y yo soy la que te obsequia con espinas.
Cómo ante tanta injusticia me regalas tu vida?”

Muchas veces, por no  saber escuchar a nuestro corazón, éste sufre desmesuradamente.
Porque nos aferramos al ego como a una tabla de salvación.
Porque anhelamos  nuestra libertad externa, aquella que no nos sirve, porque la verdadera libertad sólo se posee en el interior, no en las pertenencias materiales ni en el tiempo…

He aprendido tantas cosas contigo…
El  amor incondicional, el respeto hacia los demás, el desapego…
La paciencia infinita, la alegría, la calma, la aceptación, el perdón…


"Y el tiempo se fue apoderando de tus pasos.
Pero tú corrías más, escapabas al encuentro que sabías llegaría pronto.
Ahora ibas cauto, sorteando el camino que llegaba a su fin.
Yo lo intuía. Y lloraba a escondidas la marcha que todavía no se había producido.

Y la partida llegó.
Tu cuerpo terrenal se ha ido.
Pero tú, hermoso ser de luz, sigues con nosotros protegiéndonos como has hecho siempre.
Gracias."





sábado, octubre 05, 2013

Retomar la mirada

                                                        Ilustración de Kelly Vivanco


Ha terminado el verano  demasiado pronto…

Ha dejado heridas que poco a poco se  irán curando…

Y de nuevo me sentaré en el sillón beige aguardando que mi ser  busque refugio en las  letras…




martes, agosto 06, 2013

Desamor

                                   
                                                                Imagen de Lauri Blank


Hace tiempo que no te miro de frente. Ya no me provoca la manera en que tus ojos se posan en mis caderas, esperando el acompasado vaivén de las mismas.

No hace falta explicar que mis orgasmos son desnatados y la pasión un colibrí  rojo aleteando en un aire ahora irrespirable.

La vida corre como una gacela  y tu aroma se va con ella mientras el mundo gira en un remolino donde se ahogan mis necesidades.

No, no hace falta aclarar que el sueño se está apoderando de  tus caricias, de tus explosiones acometidas en mi cuerpo derretido como gelatina en un pasado ya tan lejano…

Ya no encuentro la cama  revuelta de sábanas blancas  donde mis dedos buscaban sin parar tus impulsos provocándome hasta la extenuación…

Y el verano llega y desaparece  sin detenerse en mis pechos …

No, no hace falta ya que me persigas con tus juegos eróticos, aquellos por los que perdía los sentidos  en un sinfín de tardes calurosas…


Ya no… 

viernes, julio 26, 2013

24 xullo

noite negra
nos raíles grises
avanzan as gadañas


noite longa
na espesura da néboa
choro por todos eles




                                 



jueves, junio 20, 2013

Agárdame a resaca do mar




 
           O baño dos amonites, obra de balbi lópez



Agárdame a resaca do mar.
O argazo vai enleándose nos pés
ata facerme caer de bruzos na area.
Hoxe, é fría e gris, a falta do sol
empardece o seu manto tostado.

Os folgos abandónanme na beira.

Agora séntome ollando a marusía.
Ó lonxe, moi lonxe, o son dunha buguina.
Os ollos escapan na procura desa sonoridade.
Son capaces de navegar quilómetros á deriva
só para descubrir outro xeito de liberación,
un novo desprendemento
deste corpo que loita
cara o inevitable.

As algas van subindo por enriba das pernas,
aprisionan os muslos e navegan no peito.
O alento vólvese pesado
e superficial.  

-Non é doado plantar a semente
para que un día anegue coa crecida do río-

Métome na auga e tremo co seu contacto xélido
mentres vou afundindo lentamente.
Nese intre volve aquel son a coarse nos oídos.
Tira de min cara a superficie.
As xebras van soltando o corpo entumecido
e nun golpe de mar túmbome na praia
acollida por unha  raxeira de sol .

Traio nas mans un baile de amonites.






miércoles, junio 05, 2013

danza

                                                            aqueles  días de baile


recoñezo o arco da vella
no ceo esplendoroso
a suave forma semicircular
no universo noso


cores que eclipsan
os días desgastados
e murchos


atrapo un fío de luz xeométrica
esencia pura e libre


instálase nas miñas cadeiras
e impulsadas polo bafo das fadas
trasládanme a bailar o son
das estrelas


amálgama de coloridos
impulsan o meu van
nunha vertixe sonoroa
e bailo cos meus pés
unha fusión armónica oriental


arte- poesía- música- baile


shiva danzando!



domingo, mayo 26, 2013

antes do un





                                                              Imaxe David Renshaw



antes do un….
mirada lasciva que provoca ao propio corpo
arumes que se cravan na pel erizada
veas  dilatadas  por un só pensamento
peitos que tremen imaxinando…

un….
ti e máis eu

dous…
a proclama do desexo
o xogo  pracentero dunhas caricias
suspiros que embriagan o aire
dedos que deletrean unha nova viaxe

tres…
debuxando o pracer con cada latido
atrapando a fórmula máxica
dun frenesí  acompasado



domingo, abril 28, 2013

Domingo

                                                               Mi pequeño jazmín

                                                              


Ya huele a jazmín.
El aire va meciendo las flores hasta embriagar la habitación de un dulzor exquisito.
Se mecen las cortinas ligeramente mientras la  mirada se cuela por las rendijas de un balcón entreabierto.
El cielo está azul.
Un pájaro dibuja círculos entre las nubes.
El sonido ligero de la brisa adormece la mente.
Y respiro…


 




martes, abril 02, 2013







                                                                Imaxe Alen Kopera



ollos     dun gris enfermizo
mans     frías como xeo da Antártida

latexos     agora máis rápidos
agora máis rápidos
agora  máis rápidos
boom boom boom boom boom…

a espesura
o soño enleado de finas febras acuosas
una súplica
un achegamento fracasado
palabras enchidas de sangue coagulada


tortura que retorce os intestinos
e envelena o sangue que aínda corre polas veas
lágrimas espesas como a túa boca
que só di incongruencias
probar nas carnes  unha nova violencia
de xénero
boom boom boom boom boom...

cansazo magullado nas horas de espera
meixelas  roxas  de quentura
olleiras  profundas como regos
labios   que tremen  mentres rezan
sacudidas dun corpo enfermo pola túa vontade

-por favor mi dios sálvame de esta desolación-

ven a brétema a liberarme
pecho  a loita
deixo de existir
boom                              boom
boom
___________________________