Imaxe de Elvic Steele
a lúa estaba prisioneira no horizonte
e nos ollos agochábase
a incertidume
e o desamparo
non había flores frescas na mesa
pero as artificiais apoderábanse
do salón da
entrada das escaleiras
quería fuxir o aire que se tornaba denso
por momentos
e pola ventá un mar varado contemplaba
o paso das vidas
non había flores frescas
máis a primavera abríase como un xermolo
pese a dor reinante
recordos que reventaban
nos miolos e retrocedían anos
enrugas que atrapaban o tempo
paredes murchas a pesar dos cadros
sofás desvencellados
polo uso
xarros en todas as esquinas sen auga...
esquecer a aflicción
aínda que só sexa
polas noites
esfiañar os medos
nos recantos
abandonar a memoria…