martes, octubre 25, 2011

Cando todo se cobre de neve...

                                         Imagen de Rudolph Carl Gorman


cando todo se cobre de neve
e só queda un buraco por onde
respirar

cando apertan as falorpas
engarzadas unha a unha arredor
do pescozo

cando os berros afogan
nunha avalancha a catro metros
baixo terra

cando no é doado camiñar
nin con calzado axeitado

cando  pesan máis os recordos
que  o propio corpo

cando non se atopan avelaíñas
na noite fría

eu suspiro, refrego as mans
ata que aparece a calor
e quento o meu corazón



9 comentarios:

  1. Muy musical...

    Besos desde el aire

    ResponderEliminar
  2. Magnífica maneira de aclarar que a enerxía e a forza radican no noso interior.
    (Claro que ás veces tamén agrada atopar a caloriña refregándose noutras mans...;-)

    Bicos

    ResponderEliminar
  3. me gusta, sobre todo las líneas finales.

    ResponderEliminar
  4. A vida refregando as mans.
    A nósa propia calor é co único que de verdade podemos contar. [soa moi desencantado, e pode que o sexa, pero é unha verdade que todo o mundo aprende. E cedo.]

    Como di Chousa tamén é agradable acubillarse noutras caloriñas [máis ben unha necesidade]
    refregar tamén é un verbo xenial para o que estamos a falar.

    ResponderEliminar
  5. Precioso y para mí mucho más, al estar en galego, muitas gracias.

    Saludiños.

    ResponderEliminar
  6. Hermoso poema que purifica como la nieve.

    Bella la pintura!

    Abrazos y gracias por tu cercanìa.

    ResponderEliminar
  7. Pase a visitar tu estupendo blog lleno de ti, mi estimada amiga. Que juego mas jugoso de letras palabras y sentimientos..tu poema
    me arranca sonrisas, y disfruto
    como si lloviese sirimi calándome hasta la médula. Desde Jaen un abrazo y feliz fin de semana

    ResponderEliminar
  8. tu verso es también cálida mano entre la nevisca, Mariola
    saludos blogueros

    ResponderEliminar
  9. Rosa- A música tamén é un bó sustento. Grazas.
    un abrazo.

    Chousa- Dentro de nós está todo, pero tamén é certo que necesitamos dunhas mans que nos quenten coa súa caloriña, verdade?
    bicos.

    David- Grazas, quizás o final sexa o que máis chega.
    un abrazo.

    Zeltia- Si, aprendemos pronto esta verdade, aínda que ás veces olvidámola.
    Podemos logo tamén utilizar o verbo para o que dis, máis agora, que xa empeza a sentirse o frío.

    Juan Antonio- Grazas por saborear conmigo o noso idioma.
    un abrazo.

    Adriana- Moitas grazas Adriana. Ó pintor descubrino no teu blog.
    un abrazo.
    un bico.

    Miguel de la T.P.Grazas polas palabras tan bonitas que me deixas.
    Outro abrazo para ti dende Galicia.

    José Antonio del Pozo- Ogallá os versos quenten estes momentos.
    un saludiño.

    ResponderEliminar