Imagen de Rudolph Carl Gorman
cando todo se cobre de neve
e só queda un buraco por onde
respirar
cando apertan as falorpas
engarzadas unha a unha arredor
do pescozo
cando os berros afogan
nunha avalancha a catro metros
baixo terra
cando no é doado camiñar
nin con calzado axeitado
cando pesan máis os recordos
que o propio corpo
cando non se atopan avelaíñas
na noite fría
eu suspiro, refrego as mans
ata que aparece a calor
e quento o meu corazón
Muy musical...
ResponderEliminarBesos desde el aire
Magnífica maneira de aclarar que a enerxía e a forza radican no noso interior.
ResponderEliminar(Claro que ás veces tamén agrada atopar a caloriña refregándose noutras mans...;-)
Bicos
me gusta, sobre todo las líneas finales.
ResponderEliminarA vida refregando as mans.
ResponderEliminarA nósa propia calor é co único que de verdade podemos contar. [soa moi desencantado, e pode que o sexa, pero é unha verdade que todo o mundo aprende. E cedo.]
Como di Chousa tamén é agradable acubillarse noutras caloriñas [máis ben unha necesidade]
refregar tamén é un verbo xenial para o que estamos a falar.
Precioso y para mí mucho más, al estar en galego, muitas gracias.
ResponderEliminarSaludiños.
Hermoso poema que purifica como la nieve.
ResponderEliminarBella la pintura!
Abrazos y gracias por tu cercanìa.
Pase a visitar tu estupendo blog lleno de ti, mi estimada amiga. Que juego mas jugoso de letras palabras y sentimientos..tu poema
ResponderEliminarme arranca sonrisas, y disfruto
como si lloviese sirimi calándome hasta la médula. Desde Jaen un abrazo y feliz fin de semana
tu verso es también cálida mano entre la nevisca, Mariola
ResponderEliminarsaludos blogueros
Rosa- A música tamén é un bó sustento. Grazas.
ResponderEliminarun abrazo.
Chousa- Dentro de nós está todo, pero tamén é certo que necesitamos dunhas mans que nos quenten coa súa caloriña, verdade?
bicos.
David- Grazas, quizás o final sexa o que máis chega.
un abrazo.
Zeltia- Si, aprendemos pronto esta verdade, aínda que ás veces olvidámola.
Podemos logo tamén utilizar o verbo para o que dis, máis agora, que xa empeza a sentirse o frío.
Juan Antonio- Grazas por saborear conmigo o noso idioma.
un abrazo.
Adriana- Moitas grazas Adriana. Ó pintor descubrino no teu blog.
un abrazo.
un bico.
Miguel de la T.P.Grazas polas palabras tan bonitas que me deixas.
Outro abrazo para ti dende Galicia.
José Antonio del Pozo- Ogallá os versos quenten estes momentos.
un saludiño.