martes, febrero 22, 2011

Percibes a furia inmediata...

                                      Fotografía: "Dos paraguas bajo la lluvia" de González-Alba




Percibes a furia inmediata

e sucumbes a tristura.


Exércitos de fracasos

traizoan presente.


Sínteste amolecer

nun territorio

flanqueado de recordos

cincentos

e a poalla rodea

a mirada enxoita.


Sabes ben que non hai regreso.


Navegas entre laios

apagados e a derruba

alcanza o cumio.


Abrigas a lembranza

nun abrigo de pano.


Na obriga de vivir

apágaste na negrura.


E aínda non é a hora.


Por iso, déixame entrar

dentro do teu peito

e someter a pena

cun baile dos meus ollos.


Non hai regreso, pero non importa, porque hoxe estamos aquí, abrigándonos xuntos. E iso é o que conta, avó.


7 comentarios:

  1. Teu avó está ledo. Non hai pena que someter léndote a ti.

    (Aprendín unha palabra nova: "poalla". Aquí chamámoslle patuñeira).

    Bicos

    ResponderEliminar
  2. hai moita tristura nas túas palabras, e resignación.

    biquiños,

    ResponderEliminar
  3. Bonita palabra tamén Chousa: "patuñeira".Vaia riqueza de vocabulario que temos, eh?
    Grazas polas túas palabras, sempre son moi
    ben recibidas.
    un bico.

    ResponderEliminar
  4. Sí, Aldabra, hai moita tristura, pero espero que amaine o temporal.
    Cómo di ese refrán: Despóis da tempestade ven a calma, non?
    biquiños para ti.

    ResponderEliminar
  5. Uf¡ me has emocionado y conmovido, tienes razón cuando lo muestras como un superviviente con el que es un privilegio compartir el paraguas :)

    Besitos Mariola :)

    ResponderEliminar
  6. Grazas, Tonet, á verdade é que é un privilexio compartir o paraguas con él, aínda que ás veces nos olvidamos de velo.
    un bico forte.

    ResponderEliminar
  7. Que fermosas, tocan moi dentro.
    Noraboa pola excelente poesia.
    Unha aperta.

    ResponderEliminar