domingo, febrero 01, 2015

Marchei un día gris, frío e húmido




                                                                Imaxe saca da Web 


Marchei un día gris, frío e húmido, un día no que o único pensamento que me roldaba nos miolos era agocharme para sempre debaixo dunha mimosa.
Enchouparme co seu cheiro doce. E comezar de novo.

Dáste conta de cantas veces cho dicía?-  Como será volver de novo á vida, desaprender todo o vivido, deixar os lastres na vía de calquera estación  e machucar as ideas repetitivas que sen permiso van retorcendo o noso camiño?

Desaprender, buscar de novo o principio das cousas…
Volver a escribir sen saber como se escribe…
Correr polos balados sen medo a vertixe…
Amarte simplemente, como aman os nenos…

Debaixo dunha mimosa...
  

Mentres ti  mirábasme sen entender nada…



16 comentarios:

  1. Desaprender... quizás ese sea el camino en verdad...
    Paz
    Isaac

    ResponderEliminar
  2. Muchas gracias Isaac.
    un abrazo de luz.

    ResponderEliminar
  3. quien pudiera, aunque fuera dar un paseo en retroceso
    interesante prosa
    saludos

    ResponderEliminar
  4. Sin embargo podemos darnos cuenta y vivir más intensamente el presente.
    Gracias Omar. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  5. Encantoume o texto, sobre todo eses últimos 6 versos. Encántanme.

    ResponderEliminar
  6. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  7. Hermoso!
    Desandar el camino....y comenzar de nuevo.
    Me encantó querida Mariola, un fraternal abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Adriana. A veces es necesario volver a comenzar, desaprender todo lo vivido.
      un fuerte abrazo también para ti.

      Eliminar
  8. O de machucar as ideas repetitivas que sen permiso van retorcendo o noso camiño...que ben expresado está porque xusto eso é mais complicado para empezar de novo, porque esas ideas non piden permiso e por eso mesmo xa que non son siquera convocadas o mellor é machucalas nada mais asomen coa sua sombra.
    Un pracer Mariola, un poema que ademáis invita a reflexión.
    Bicos e un bon comezo de semana

    ResponderEliminar
  9. Moitas grazas Balbi. Ás veces é difícil poñer fin a estas ideas que non fan máis que entorpecer... darse conta neses momentos para deixalas ir é un bo comezo.
    Que teñas tamén unha boa semana.
    un biquiño.

    ResponderEliminar
  10. Saúdos, Mariola.
    Excelente o teu texto, é algo que a todos nos atingue.
    valeirar de canto non nos serve pra nada, so pra entorpecer.
    Déchesme no cravo desta volta.
    Hai "cousas" que precisan dunha forte reflexión e estirpalas de un mesmo.

    un bico, grande.

    ResponderEliminar
  11. Saúdos, Mariola.
    Excelente o teu texto, é algo que a todos nos atingue.
    valeirar de canto non nos serve pra nada, so pra entorpecer.
    Déchesme no cravo desta volta.
    Hai "cousas" que precisan dunha forte reflexión e estirpalas de un mesmo.

    un bico, grande.

    ResponderEliminar
  12. Ola marcelo, como estás?
    De vez en cando hay que baleirarse deses lastres que xa non serven. Custa ás veces porque o noso apego é moito, pero é posible.
    Alégrome de que che gustase.
    Que a semana está a piques de comezar sexa boa.
    Un biquiño grande.

    ResponderEliminar
  13. Creo que todos nos perdemos algunha vez nesa ensoñación de cómo sería aparecer de novo na vida, agora mesmo, esquecido todo, sen fíos que nos aten a nada, esquecidas as cousas que no pasado nos deixaron unha solta na perna de diante.

    ResponderEliminar