miércoles, julio 09, 2014

Había un xardín


                                                                     Imaxe manolalago


Había un xardín pequeno onde a nena xogaba,
unha luz no ceo redonda como unha laranxa,
estrelas que se coaban entre as calas,
risas que estoupaban no aire.

Había maxia nos fentos...











8 comentarios:

  1. Bellísimo.
    Siempre hay magia en los jardines...

    Un abrazo inmenso Mariola.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, y misterio y belleza...
      Muchas gracias Adriana.
      un fuerte abrazo para ti.

      Eliminar
  2. Hay que saber trasmitir con el alma y eso se lleva dentro.

    Que la vida te recompense, por tu sensibilidad .

    Abrazos desde el alma.



    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias de todo corazón.
      A ti tambíén por enseñarnos tanta sabiduría con tu hermoso blog.
      un fuerte abrazo de luz.

      Eliminar
  3. Respuestas
    1. Siempre existirá en nuestros corazones.
      Gracias Isaac.
      un abrazo.

      Eliminar
  4. Un placer colarme a través do teu poema no xardín máxico da infancia, un poema donde pintas as cores luminosas como as risas.:)
    Bicos Mariola

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. E esa luminosidade segue presente no tempo...
      Graciñas balbi, un biquiño grande.

      Eliminar