jueves, febrero 09, 2012

Cando descobrín o corpo aínda estaba quente.

                                                          Imaxe sacada da web





Cando descobrín o corpo aínda estaba quente.


Eu coñecía o escondite, un furado no medio do monte, agochado debaixo da follaxe seca.

Non crín atopar a ninguén dentro.

Pero ahí estaba él, aterido de frío e cos ollos pechados, balbucindo incongruencias .

Abrigueino coa miña zamarra.

Cargueino ás costas ata a cabana máis próxima.

As súas mans rodeaban o meu pescozo débilmente e o seu corazón parecía que quería escapar, latexando no meu lombo.

Cando chegamos á casa preparei unhas sopas con pan de broa .

Logo, mirándome tímidamente, deixou escapar un sorriso pequeno como un cuarto minguante .

E nos meus ollos, unha lúa chea prendeu para sempre.



17 comentarios:

  1. Muy bonito, chegoume o alma, graciñas.

    Saludiños.

    ResponderEliminar
  2. Que fermosa historia Mariola!!

    Supoño que sentir esa mirada de agradecemento,fai que unha sinta na súa alma unha tenrura especial.

    Un biquiño.

    ResponderEliminar
  3. gustoume este relato curto sin principio e cun estupendo final. ou debería dicir con un fantástico principio que escomenza polo final?

    :-)

    ResponderEliminar
  4. Soy un poco negada, y más estos días, he tenido que usar un traductor para leerte mejor.
    Pero bueno el "esfuerzo" merece la pena...
    Por curiosidad, qué es pan de broa?

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  5. non sei quen encontra a quén pero non podo deixar de pensar nos "escapados" aínda que non teña nada que ver co fermoso texto.

    bqñs,

    ResponderEliminar
  6. Juan Antonio Torron Castro- Grazas a ti Juan Antonio.
    un abrazo.

    El Canto de la Luna- Cando se fan as cousas de corazón non fai falta nada máis, pero se aínda por riba che regalan un sorriso sínteste a persoa máis afortunada do mundo.
    bicos.

    Zeltia- Grazas Zeltia. Gústame a túa apreciación.
    bicos.

    Imilce- Gracias por hacer el esfuerzo de leerme. lo agradezco de corazón.
    El pan de broa es un pan de mecla, generalmente de maíz. (pan de millo). Era el que se comía en las aldeas y el más barato.
    Muchos besos.

    ResponderEliminar
  7. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  8. Aldabra- Pois non vas nada desencamiñada. Os escapados, agochados no medio do monte...
    biquiños.

    ResponderEliminar
  9. Cantas cousas nos proporciona a lúa. E que ben a aproveitas!

    Bicos reflexados

    ResponderEliminar
  10. Chousa- A lúa sempre nos sorprende. Viches que lúa chea tan preciosa tivemos hai uns días?
    bicos lunares.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bello canto,tienes un espacio muy hermoso e interesante,un abrazo.J.R.

      Eliminar
  11. Jose Ramon Santana- Gracias José Ramón.
    otro abrazo para ti.

    ResponderEliminar
  12. Impresionante...especialmente el final :)
    Besotes y abrazotes

    ResponderEliminar
  13. Tonet- Gracias Tonet.
    un abrazo grande.

    ResponderEliminar
  14. David- Ya lo creo. Gracias.
    un abrazo.

    ResponderEliminar
  15. Me gusta mucho que dejes a la imaginación lo que encuentras,Aldabra pensó en los escapados y yo en la cria de algún animal

    ResponderEliminar