23 DE MAYO

                                                         margaridas na primavera

23  DE Mayo

Marcaba o reloxo as oito,

da mañá,

dun día soleado.

Abríanse as margaridas á fresca

e un choro vigoroso

inundaba as paredes da casa

da madriña.

Pel rosada.

Mans pequenas.

Ollos  pechados.



O meu choro vigoroso.



Espreguicei o corpo.

Bicáronme.

Cantaron unha nana,

enfeitizada,

rodeáronme con brazos

e mans e palabras suaves

que me facían cóxegas,

nas meixelas.

Derramaron amor

nos meus  oídos recén estreados.

Sentinme feliz.

Así foi como nacín á vida.

Aire fresco

Mi hermana me regala este cinamomo.

Sembrar jazmín y recoger fragancias.

Salpicar los prados de manzanilla.

Descansar  en un campo de lilas.

Abrazar el mundo en tus manos,

esas que acarician mis mejillas

cuando despierto.

Repartir  amor en macetas blancas,

regarlas con gotas de estrellas.

Sentarse a contemplar cómo crecen

las promesas y los sueños.

Abrazar el inmenso río de tus ojos

mientras estallan los primeros cinamomos.

encherse de mar e oleaxe

                                                              Imaxe de Georgia O´Keeffe

encherse de mar e oleaxe

rebozar o corpo de area

mentres o sol quenta as pálpebras

correr     correr ata esgotar a marea

un paso      

o mundo dentro dunha pisada

dous pasos

o vento movendo a pamela

de cores vermellas

como as mapoulas  

ruído incesante de ondas nas orelas

gaivotas que procuran o seu sustento

algas que se enredan nos pés coquetos

sosego    sosego  que mitiga os nevios

lixeira algarabía de mans que bailan

sorriso pintado que navega no atardecer

probar a auga salgada tímidamente 

sentindo as cóxegas que refrescan os ánimos

encher o peito de mar

mentres a pamela cae lentamente

a carón dunha buguina…

Para ti, para que un día poidas recorrer as mismas pisadas de entón, miña rula.

E senón podes, levarei o mar canda ti.

Non te rendas.

imprimir no pouso do fume

                                                               Pintura de Leandro Lamas

imprimir no pouso do fume

os días descoloridos

pintalos de novo no lenzo

da túa pel

mentres  navego nos surcos que deixou

a túa pegada na miña retina

agora    cando recordo

que un día non souben quererte…

flores e recordos

Imaxe de Elvic Steele

a lúa estaba prisioneira  no horizonte

e nos ollos agochábase  a incertidume

e o desamparo

non había flores frescas na mesa

pero as artificiais apoderábanse

do salón   da entrada    das escaleiras 

quería fuxir o aire que se tornaba denso

por momentos

e pola ventá un mar varado contemplaba

o paso das vidas

non había flores frescas

máis a primavera abríase como un xermolo

pese a dor reinante

recordos que reventaban

nos miolos e retrocedían anos

enrugas que atrapaban o tempo

paredes murchas a pesar dos cadros

sofás  desvencellados polo uso

xarros en todas as esquinas sen auga...

esquecer a aflicción aínda que só sexa

polas noites

esfiañar os medos

nos recantos

abandonar a memoria…

agora sen ti

                                             Cuadro de Mara Light. "Light Taryn Draped in Red"



agora sen ti
sen o refuxio que proporcionan as túas caricias

suplicando ver os teus pasos no pavimento
agardando a que abras a porta
e suspires no meu pescozo

agora    sen momentos que contemplar
tras os cristais

agora sen ti


Ela  permanecía oculta tras as cortinas que se abaneaban co vento do nordés.
Queda e muda, observando unha primavera agonizante.

Prendida dos recordos que nunca volverán, imaxinando que en calquera momento unhas mans delicadas rodearían o seu van e sería despois cando ela entornaría os ollos  para agasallar  todo o seu corpo coa cadencia dun valse...

A envexa.

                                                             Imaxe Susi Lawson

Quería ser furtiva nos corpos dos demáis, deslizarse como  unha  serpe a carón de todos os  pasos e volver como una raíña a domear  o mundo.

A teima consistía en arrebatar os sorrisos e facer con eles elegantes vestidos de princesa que cegaran  á humanidade.

Só  ela relocería coa luz roubada.

E  así o fixo.

Pero quería máis.

E comezou a matar para conseguir a  salsa  da vida.

Arrebatou ansias.

Atrapou  soños.

Esnaquizou  a bondade.

Pretendía  respalandecer como os lóstregos que descendían entre as montañas.

E así o fixo.

Machucando a xuventude.

Roubando as almas.

Escondendo o sol nas enaguas …

Aquel día o vestido que levaba posto era dun azul celeste cheo de encaixes de bicos e mimosas.

Non satisfeita co seu refulxir adentrouse no bosque para espir as árbores das súas follas e facer con elas una coroa de enganos.

Nese momento , un raio relucinte  zigzagueando no aire denso, recorreu a sús espiña dorsal

para ficar no seu corazón convertíndoa en estatua de barro.

Una de pasión.

Imagen de Nicoletta Tomas Caravia

Una de pasión.

Atrévete a palpitar en mi vientre,

así, indisciplinado.

Estállame como un rayo navegando

en mi pubis.

Deléitame con  palabras recién horneadas

en el aire caliente.

Devuélveme  la impaciencia,

el desasosiego,

la sed que mi garganta proclama.

Atrévete a sonrosar mis pechos

con tus roces,

a mirarme conteniendo el deseo.

Escucha mi voz quebrada cómo te nombra,

mientras mi cuerpo exhausto

termina el primer acto.

Mmmmm…

Atrévete!

Rosas murchas e un corazón que suplica por un novo engrenaxe.

                                      " Cucos" - Manolalago.  Pinchar aquí  para ver máis fotos.

Rosas murchas e un corazón que suplica por un novo engrenaxe.

Suspiros  atrapados no medio dos cables eléctricos.

Murmurio de apertas  que xa non se sinten nin quentan os ombros.

Esgotar  a famenta necesidade do corpo por sorber os últimos folgos de amor.

Mentres tanto, os cucos van temperando  o desacougo.

Cando descobrín o corpo aínda estaba quente.

                                                          Imaxe sacada da web





Cando descobrín o corpo aínda estaba quente.


Eu coñecía o escondite, un furado no medio do monte, agochado debaixo da follaxe seca.

Non crín atopar a ninguén dentro.

Pero ahí estaba él, aterido de frío e cos ollos pechados, balbucindo incongruencias .

Abrigueino coa miña zamarra.

Cargueino ás costas ata a cabana máis próxima.

As súas mans rodeaban o meu pescozo débilmente e o seu corazón parecía que quería escapar, latexando no meu lombo.

Cando chegamos á casa preparei unhas sopas con pan de broa .

Logo, mirándome tímidamente, deixou escapar un sorriso pequeno como un cuarto minguante .

E nos meus ollos, unha lúa chea prendeu para sempre.