UN RECORDO, UN CINAMOMO ROSA. UNHA IMAXE, A MIÑA MADRIÑA FALÁNDOME. COIDO QUE NESE "AGORA" DA MIÑA INFANCIA COMECEI A OLLAR COMO POETA.
jueves, diciembre 29, 2011
Quero volver. Non importa a pena que me poñas.
Imaxe de Dennis Ziliotto
Quero volver. Non importa a pena que me poñas.
Regresar a ese aire famento de ilusións.
Construir columnas con buguinas e cunchas.
Adornar entradas con fentos e calas.
Debuxar teitos con arcos da vella.
Quero volver, nadar espida saltando nas ondas da miña inconsciencia.
Secarme ó sol .
Viaxar ó longo do teu corpo saboreando a picardía nos teus ollos.
Capturar o eco do sorriso.
Contemplar volvoretas.
Brincar entre bidueiros.
Abrazar.
Tornar coas mans cheas para darlle una volta de esperanza ó ano que empeza!
domingo, diciembre 18, 2011
Decembro de dolor.
Imaxe sacada de Internet
Decembro de dolor.
Unha porta que se pecha.
A negrura máis absoluta.
Anos enquistados na alma que chora nas esquinas.
Non teño folgos para imaxinar o tremebundo dos días.
Máis choro cunha rabia desoladora.
Facía un día como hoxe, soleado, díxome con total naturalidade.
Quedei calada, non podía pensar nas raiolas daquel Decembro tan duro.
Pregúntome cómo foi capaz de sobrevivir.
Quizais, porque aquel sol de inverno foi quentando as bágoas ata que un día cesaron de brotar.
Decembro de dolor.
Unha porta que se pecha.
A negrura máis absoluta.
Anos enquistados na alma que chora nas esquinas.
Non teño folgos para imaxinar o tremebundo dos días.
Máis choro cunha rabia desoladora.
Facía un día como hoxe, soleado, díxome con total naturalidade.
Quedei calada, non podía pensar nas raiolas daquel Decembro tan duro.
Pregúntome cómo foi capaz de sobrevivir.
Quizais, porque aquel sol de inverno foi quentando as bágoas ata que un día cesaron de brotar.
martes, diciembre 06, 2011
Te estaba esperando bajo la lluvia de mis pensamientos...
Imagen de Daria Endresen
Bloqueaban la razón y enigmáticamente te proclamaban mi dueño.
Y comenzé desarmando mi cintura para dar cabida a tus abrazos.
Abrí mis labios para que tus besos inundaran mi boca.
Desnudé mi cuerpo para que tu calor dominara en mi piel morena.
Dejé que tus manos hicieran el trabajo de mi fantasía.
Lentamente …
No opuse resistencia.
lunes, noviembre 28, 2011
A espera permanecía oculta tras as nubes encarnadas...
Imagen de Marianela Gallardo
A espera permanecía oculta tras as nubes encarnadas que un sol orgulloso tinxía no ocaso.
As contras entreabertas invitaban a viaxar por un ceo que axiña faríamos noso.
A lentitude viaxaba enriba dos peitos con cautela.
O silencio rodeaba os corpos e una calma diáfana navegaba na atmosfera
Conquístame- foi a única palabra pronunciable .
E eu, enroscada no teu ventre trémulo, fun proclamando un vals de arela.
jueves, noviembre 17, 2011
escorrentar os medos...
Foto Manolago
escorrentar os medos
no medio do bambú
botar a clarear as bágoas
logo de lavalas no lavadoiro
e co sol que aínda sobra
quentar o pescozo
somerxendo as mans
no río que non se detén
domingo, noviembre 06, 2011
bailaba o pelo no vento maino...
Imagen de Lori Earley
bailaba o pelo no vento maino
o compás dun ventilador
que atrapaba os xemidos...
quimera era espallar
un concerto de latexos
o longo do corpo
pechar a habitación
cun feixe de melodías
e espir o outono
cunha clave de sol
fantasía era danzar
c compás do baile
cun abanico chinés
enroscar o devezo
como unha serpe
ascendendo polos pés
e cos ollos entornados
observar a milagre
da paixón
mentres a miña melena
íase enredando nos teus
dedos...
bailaba o pelo no vento maino
o compás dun ventilador
que atrapaba os xemidos...
quimera era espallar
un concerto de latexos
o longo do corpo
pechar a habitación
cun feixe de melodías
e espir o outono
cunha clave de sol
fantasía era danzar
c compás do baile
cun abanico chinés
enroscar o devezo
como unha serpe
ascendendo polos pés
e cos ollos entornados
observar a milagre
da paixón
mentres a miña melena
íase enredando nos teus
dedos...
lunes, octubre 31, 2011
escollía as castañas unha a unha con esmero...
escollía as castañas unha a unha con esmero
con esmero pelábaas unha a unha
ó son da súa musiquiña
tranquilo concentrado
con esmero poñíaas a cocer
botando de vez en cando unha ollada
á pota que fervía
mentres no outro lado do corredor
eu podía ulir o cheiro tan fino
que se ía propagando pola casa
e con esa musiquiña
que só él sabía cantaruxar
enchíaseme o peito de ledicia
un ano
e outro
e outro ano...
martes, octubre 25, 2011
Cando todo se cobre de neve...
Imagen de Rudolph Carl Gorman
cando todo se cobre de neve
e só queda un buraco por onde
respirar
cando apertan as falorpas
engarzadas unha a unha arredor
do pescozo
cando os berros afogan
nunha avalancha a catro metros
baixo terra
cando no é doado camiñar
nin con calzado axeitado
cando pesan máis os recordos
que o propio corpo
cando non se atopan avelaíñas
na noite fría
eu suspiro, refrego as mans
ata que aparece a calor
e quento o meu corazón
domingo, octubre 16, 2011
Amar sin condiciones
No sabía que iría a la playa para llorar.
Al principio, con el rumor de las olas de fondo, me fui enmarañando en las palabras de un libro afectuoso, que tanta falta le hacía a mi alma herida.
Las lágrimas comenzaron a brotar entonces apenas leídos dos relatos.
Sí, las lágrimas comenzaron a brotar entonces como si estuviesen esperando días escondidas para luego deslizarse con una furia enérgica a través de mis mejillas. Mientras iban cayendo, mi cuerpo liberaba la rabia contenida.
Me fui desposeyendo de todas mis pertenencias.
En ese mismo instante comprendí lo que tenía que hacer.
Y sólo quedó el Amor, fluyendo por todos los poros de la piel.
Comenzó el sonido del mar a mecer mi mente.
La arena tibia aún por un sol otoñal fue como un bálsamo para mis pies desnudos y el silencio que surgió cuando una ola se retira abrió un espacio nuevo, donde amar sin condiciones.
Hoy, en este día de Octubre, cargado todavía de la energía del Sol he aprendido algo sumamente valioso que quiero compartir con todos vosotros, amigos lectores: en el don de dar está la Felicidad.
El amor es lo más grandioso que tenemos, estamos hechos para amar, por qué a veces tardamos tanto en demostrarlo?
Manos a la obra, queridos míos.
Un beso cargado de amor.
lunes, octubre 10, 2011
Ata que os seus ollos se acostumaron á escuridade...
Cuadro de Escha van den Bogerd
Ata que os seus ollos se acostumaron a escuridade transcorreron fragmentos de tempo pendurados no aire.
Despois de levantarse o fino veo que cubría as catro paredes foi apreciando os mobles da habitación.
A pouca claridade que se intuía a través das aberturas da persiana deixou entrever un sofá veneciano do século dezaoito.
Lentamente, abriu un pouco o panel. As febras de luz inundaron a estancia.
O sofá veludo, vermello como a paixón, erguíase presidindo a cuarto, impoluto . Os fermosos brocados de seda no respaldo esperaban ser rozados polos ombros da muller que descansaba na cama.
As sabas de satén brancas, engurradas, deixaban entrever un corpo delicado, respirando acompasado.
Pouco a pouco foi ulindo o perfume dunha pel salgada .
Acheguouse vagaroso. Cos seus dedos rozou o pelo que lle caía como cataratas nas costas, besou a noca con degoiro e coa lingoa rozoulle a finos beizos.
Separou as sabas delicadamente, esperando contemplar o corpo que tremería ó contacto co aire.
Colleuna nos seus brazos e levouna o sofá aínda media durmida, agardando que espertase o compás dos seus dedos ávidos e poder atisbar así de novo ese lóstrego que recorría os seus ollos cando a posuía.
martes, septiembre 27, 2011
Espera, espera como quen espera ...
"Soledad" de Victoria Ruiz de Cortázar
Espera, espera como quen espera por un bico ou un caramelo. Docemente.
María non pode miralo . Atravésalle un lóstrego por enriba do embigo e pégase a súa tristura.
Non pode miralo. Non se deixa. Suspira. Suspira e o aire xeado provócalle arrepíos.
El agarda agochado a que un anxo deses que andan tamén pola terra o leve a ningures.
E ela non quere. Pero non fai nada. Déixao estar.
A súa pena é a dela tamén , máis olvida o seu nome e déixao estar.
Ás veces, só ás veces…
Ás veces quixera darse permiso para envolverlle o corpo con apertas e aloumiños, con palabras tenras que faceran sorrir os seus ollos cansos. Con todo, non se deixa.
E chora en silencio ata que algún día deixe de facelo. Sen embargo, él xa non estará aquí para vela.
domingo, septiembre 18, 2011
atrapar unha briza do teu cabelo...
Imagen Gabriel Picart
atrapar unha briza de teu cabelo
xirar trescento sesenta graos
e volver
atopar un leve indicio
de inxenuidade suspendida
no tempo
delegar ás nubes e raxeiras
o perfume dos teus latidos
envexar con agarimo
aqueles días en que eras
o centro do universo
para min
agradecer as apertas cosidas
para sempre
na medula
fabricar un vínculo
que resista a severidade
da friaxe
endulzar o padal con chocolate
nos días de inverno
recoller figos en setembro
baixo a túa mirada
amar sen preguntas
sen esperar milagres
contemplando os dous
o paso da inocencia…
domingo, septiembre 11, 2011
Busco el refugio soterrado en los dominios del tiempo...
Cuadro de James C. Christensen
Busco el refugio soterrado en los dominios del tiempo. Desde hace mucho.
Me instalo entre sus brazos.
Albergo los minutos y postergo mi ira.
Para que las horas me encuentren hará falta un solo suspiro.
Para que mis ojos lloren, un segundo.
Mientras, el caudal de mis venas vierte sangre anémica.
Ahora, ya no puedo mirar el amanecer.
Me han cortado las alas.
miércoles, septiembre 07, 2011
ignoraba que non había límites...
Cuadro de Nicoletta Tomas Caravia
ignoraba que non había
límites
non coñecía a ninguén
que fose dono
do seu barco
non sabía que podía chorar
debaixo da chuvia
ou correr metendo os pés
nas charcas
non sabía que ti esperabas
ansioso a miña maxia
que pedías abrigar
o teu corazón no meu regazo
que suplicabas feitizos
latexando o compás
da miña ignorancia
eu non sabía…
jueves, agosto 25, 2011
tes que quererme...
Cuadro de Odile de Schwilgue
tes que quererme
hoxe
envolverme con lazos
de satén ó teu corpo
e xirar
ata que perdamos
o norte
logo nutrirás
as miñas ansias
con xermolos
de beixos
e eu atraparei
no aire
fogos de artificio
cando xa estemos fartos
do noso amor
abriremos a ventá
e contaremos as estrelas
lunes, agosto 15, 2011
rachou o solpor en mil anacos ...
Ilustración de Stella Im Hultberg
rachou o solpor en mil anacos
instalouse un outono
madrugador nos pés
e na espesura dos ollos
naufragou o silencio
máis noutrora…
eu atrapaba a lúa
coas pestanas
xiraba e xiraba
bailando cos teus dedos
na miña cintura
e ti…
xogabas cos meus abrazos
e fundías un trisco de estrela
preto do meu corazón
quixen permanecer así
para sempre
pendurada dos teus aloumiños
pero rachou o solpor
en mil pedazos
e un eclipse longo
anidou no sorriso
miércoles, agosto 10, 2011
De repente para de llover...
"Lluvia de cometas" Jesús Dorta
No qué proezas haces para conquistar el sol.
Tiendes una cometa a mis pies desnudos.
La recojo y deslizo la cuerda entre mis dedos
ávidos por volarla.
Y ahí va.
Dejando siluetas en el aire,
escapando con mis dolores.
Me hago pequeña a tus ojos.
Te ríes de mi cara infantil
y me regalas un guiño fresco.
No sé cómo te las arreglas
para quitarme una sonrisa
desde dentro,
cómo haces para quererme.
Y de repente un día deja de llover.
No sé qué extrañas proezas has hecho
para conquistar el sol.
martes, agosto 02, 2011
volvíase sombra cando cantaba...
Cuadro de Odile de Schwilgue
volvíase sombra cando cantaba
e ía tocando ás portas do desexo
unha canción
e un haiku
detestaba esperar
a que él espertase
da sesta
metíase nas sabas quentes
e coas xemas debuxaba
unha verea sinuosa
no corpo durmido
e unha melodía atrapaba
a suave curvatura
das nádegas
mentres o sol que rachaba
na estancia
facíase máis grande
e a sombra desaparecía
envolta nun xemido
miércoles, julio 20, 2011
En otra vida fui pez...
Ilustración Nicoletta Ceccoli
En otra vida fui pez. Lo sé porque cuando me sumerjo en la bañera unas pequeñas branquias asoman a ambos lados de mi cabeza.
Y respiro.
Me inundo de otra vida que fue la mía hace miles de años.
Permanezco en el agua hasta que mis piernas comienzan a tomar un leve color plateado y como por arte de magia se transforman en una cola de sirena.
La acaricio con ambas manos y me procura un sustento que tenía olvidado: transformarme en la ninfa de tus ojos.
Y caigo en un mar de burbujas y ensueño.
Mudo mi piel por otra cubierta de escamas.
Y soy una mujer libre.
Sí.
miércoles, julio 13, 2011
feitizo de lúa ...
néboa evanescente
que deleita
a fantasía
sortilexio de mares
bruma disipada
por un corpo
de serea
amálgama de ocasos
preto do corazón
bálsamo de violetas
na procura do elixir
que me devolverá
á vida
miércoles, junio 29, 2011
hoxe baixei ata ti...
Acción poética
só para quererte
fun unha raiola
entre os teus dedos
e deixeime facer…
con mimos e bicos
de bolboreta
coa calor do teu corpo
dobregado
e toleei …
Bicos
Bicos
Bicos…
bicos roxos que naufragan
no eixe da vida
bicos suaves
bicos a presas
morea de bicos
Bicos
Bicos
Bicos…
baixei ata ti
só para quererte
e ti estabas ali
só para quererme
sábado, junio 18, 2011
Calla conscientemente...
Calla conscientemente
y en un susurro
desbloquea el pensamiento.
Protege mi lucha diaria
con un cuenco tibetano.
En un haz de luz
asalta mi espada.
Y atrapa el silencio
y el alma despierta.
Y duerme el sonido.
Yo lo sigo con los ojos cerrados.
No me hace falta nada más.
martes, junio 14, 2011
Tarde no maínzo...
Foto sacada de Internet
Tarde no maínzo,alá, no fondal.
Perseguir a primavera
a carón da eira.
Enredarse coas raiolas
entre os bidueiros.
Xogar con espigas.
Manchar o peto de careixós
logo de fartarse deles.
Bailar muiñeiras.
Botar gargalladas
ó vento.
Saciar a fame
con doce de cabaza.
Enchouparse de sol
nos días curtos.
Permanecer aquí,
nesta paraíso terrestre.
sábado, mayo 28, 2011
quero que ti me espertes...
quero que ti me espertes
despois da madrugada
co murmurio das túas ás
estendéndose
a carón do meu peito
quero que ti abraces ese enredo
que fan as miñas pestanas cando
me rozas nese intre
onde bailo contigo
un fado de amor
sábado, mayo 07, 2011
DESCUBRIENDO
Pintura de Iodache
Desde el cometido de una hoja silvestre
A través de la espesura de un bosque amazónico
Para el propio sustento que da la piel recién estrenada
Entre los finos velos de la danza viva de la vida
Colores salvajes
Tierra húmeda
Viento y aliento
Para el corazón errante
que busca consuelo
Para el alma que navega
en nuestro cuerpo
Bajo las estrellas
donde estamos todos
Bajo mi mirada
Bajo tu mirada
Sin prejuicios
Sin sombra
Con el propio sustento
de la piel recién estrenada
sábado, abril 23, 2011
só un instante
só un instante
antes de proseguir
só un instante mimado
consentido entre os dedos
só un instante pequeno
submiso entre caricias
só un instante rebelde
a carón da cama de auga
só un instante perfecto
onde adorno o devezo
con labios de grosella
miércoles, abril 13, 2011
domingo, abril 03, 2011
Neste labirinto...
Eu, contemplando a posta do sol.
Neste labirinto
de bocas extenuadas
e feroces improperios,
neste mundo
mundano de inxustizas
e agonías,
onde estou eu
e estás ti,
onde estamos todos nos
sen saber quen somos,
sen acariñarnos
nin unha soa vez,
sen bicar de verdade,
sen fundir o noso amor,
sen abrazar a esperanza,
sen mostrar o noso paraíso,
sen ver aínda ollando,
neste teima de procurar
o ben alleo, de perdoar
sen esperar nada a cambio,
de agardar a que o ser
dobregue a razón,
nesta teima estou,
para abrir a fontanela
da vida
e conquistarme!
miércoles, marzo 30, 2011
Algo se quebrou...
Algo se quebrou
desde a impaciencia
sublevada.
-Somerxida nun mar
tempestuoso,
nadando entre argazo,
devorando o último
suspiro quente-
Corrín a esconder
a culpa na area,
cos dedos, coas mans,
cos dentes, cos ollos,
esmagando forte
ata facer sangue
nos nocellos.
Logo desaparecín.
martes, marzo 22, 2011
Teño un salouco pequeno aquí dentro...
sábado, marzo 12, 2011
Pretendía ser boa...
Pretendía ser boa, loitar polas túas causas e somerxerme nas túas expectativas.
Pero un veo cubríame os latexos e a verdade.
Pretendía ser boa para o teu corazón, porque tamén é o meu.
Pero non souben buscar o camiño recto-quizais porque non o hai-
É máis fácil confiar. E así o fixen.
Máis as cousas non saen como un quere senón como teñen que ser.
perdida na espesura
só quero que ti me rescates
que poñas ás nas miñas mans
e eleves a miña conciencia
só así entenderei
domingo, marzo 06, 2011
sabía por instinto...

cuadro de Klimt
sabía por instintoque esperabas
un acorde
do meu corpo
entre as liñas desvaídas
dun perfil que treme
o teu contacto
elevei os brazos
para rodear a noca
receptiva
acariciei os lóbulos
das orellas
susurrei algunha palabra
desbocada no oído
e pechei os ollos
así góstanme máis as caricias
martes, febrero 22, 2011
Percibes a furia inmediata...

Percibes a furia inmediata
e sucumbes a tristura.
Exércitos de fracasos
traizoan presente.
Sínteste amolecer
nun territorio
flanqueado de recordos
cincentos
e a poalla rodea
a mirada enxoita.
Sabes ben que non hai regreso.
Navegas entre laios
apagados e a derruba
alcanza o cumio.
Abrigas a lembranza
nun abrigo de pano.
Na obriga de vivir
apágaste na negrura.
E aínda non é a hora.
Por iso, déixame entrar
dentro do teu peito
e someter a pena
cun baile dos meus ollos.
Non hai regreso, pero non importa, porque hoxe estamos aquí, abrigándonos xuntos. E iso é o que conta, avó.
domingo, febrero 13, 2011
Lo esperó desnuda en la noche, navegando en el mundo de los sueños. Su ansia proclamaba a los cuatro vientos un resurgir, iluminando de oro la oscuridad mas inmediata.
Esperó como quien espera un milagro, pacientemente. Descalza, invadiendo la estancia con sus pies orientales y entre las sombras, perfilando una silueta delgada de caderas sinuosas y pechos aún túrgidos.
Preparó el sake, rozó la taza de su amado suavemente.
Se miró al espejo, acarició sus labios coralinos y suspiró al descubrir leves pliegues pincelados en su frente.
Todavía se estremecía al imaginar el apetito entre sus dedos y recorría con su mente el cuerpo varonil hecho para sus manos pequeñas, descansando en el profundo abismo de su sexo.
Fantaseaba por un momento que el volvería envuelto en ojos y deseo.
Esperó como quien espera la lluvia en las estaciones secas.
Cuando ya el alba sorprendía sus cabellos revueltos y el rimel seco dibujaba un oscuro camino en sus mejillas pálidas aflojó su último aliento.
Esperó como quien espera un milagro, pacientemente. Descalza, invadiendo la estancia con sus pies orientales y entre las sombras, perfilando una silueta delgada de caderas sinuosas y pechos aún túrgidos.
Preparó el sake, rozó la taza de su amado suavemente.
Se miró al espejo, acarició sus labios coralinos y suspiró al descubrir leves pliegues pincelados en su frente.
Todavía se estremecía al imaginar el apetito entre sus dedos y recorría con su mente el cuerpo varonil hecho para sus manos pequeñas, descansando en el profundo abismo de su sexo.
Fantaseaba por un momento que el volvería envuelto en ojos y deseo.
Esperó como quien espera la lluvia en las estaciones secas.
Cuando ya el alba sorprendía sus cabellos revueltos y el rimel seco dibujaba un oscuro camino en sus mejillas pálidas aflojó su último aliento.
domingo, febrero 06, 2011
lentamente...
domingo, enero 30, 2011
SUSPIROS A CARÓN DA HERBA HÚMIDA

Foto sacada de Internet
sentir morriña
sentir morriña
de teu cheiro verde
e mergullarse nel
rozando co cabelo
o teu corpo espigado
nas tardes sen artificios
disipar a bruma
contarche cómo sobrevivo
no asfalto sen asubíos
nin merlos nas cerdeiras
cómo os zapatos
me afastan de ti
afogando as pisadas
nas beirarrúas
cómo non reluzo
nesta fervenza
de egoísmos e enganos
contarche cómo vivo
sen o canto dos grilos
sen o son dos bidueiros
sen o calor da cociña
de leña
ou sen o teu recendo
é por iso que hoxe
inventarei calquer excusa
para volver a ti
domingo, enero 23, 2011
Tropecei co teu encanto...

Foto sacada de la web"anaceciliavera.com.ar"
Tropecei co teu encanto
Tropecei co teu encanto
unha mañá cedo.
-Daría igual que fose no atardecer-
Ti non tiñas presa.
Eu quería fuxir.
Tropecei co teu atractivo
no meu recanto.
Desde entón estiven perdida.
-Só os teus ollos poderían salvarme -
Só a nébeda borraría as cinzas-
Só a nébeda borraría as cinzas-
Quedei agochada.
Mirando a túa vida fráxil.
Chorei.
Pedín perdón.
-O que hoxe imploro-
Máis o teu poder enléase
nos meus cabelos castaños.
Fágome transparente.
- A miña ferida é máis grande agora-
Ti mírasme cun amor que non coñezo.
Puro, quente, aspirando as nubes grises.
Durmida, soño coas túas mans
que me abrazan.
E síntome culpable.
Anda, ven, bícame de novo.
Un día destes perdonareime.
Por ti.
domingo, enero 16, 2011
Después del infortunio.

"El sueño de la razón produce monstruos" de Goya
Llovían cataratas amargas mientras el cielo plomizo ahuyentaba todo vestigio de resistencia al refugio.
Fui cautivador de la nada y en nada me convertí después del inofortunio.
Atrapé sombras y deslicé sombras bajo el colchón mullido de mi cama (más tarde me valdrían para hacer acopio de mis fuerzas)
-Creí por un momento mantener un orden explícito en la percepción del equilibrio de la vida-
Comenzó el desatino ronroneando a escasos metros de mi cabeza.
Baila! me decía con la boca pequeña y oscura.
Baila para mí!
Fue mucho después, cuando la desmesurada impacienia de las palabras por salir a borbotones de mi garganta cautivaba mis oídos dando paso a una esquizofrenia insondable.
Ya no me pude resistir.
Precisamente ahora, cuando parecía estar todo bajo control y el médico me aseguraba una buena salud mental.
Precisamente ahora, cuando la fortuna llenaba mis arcas de forma inesperada y me aseguraba una buena posición económica.
Pienso que no tuve alternativa en elegir el mundo de las sombras.
Pero aún esperé unas horas mientras el solsticio de invierno soplaba bajo el colchón mullido de mi cama.
lunes, enero 10, 2011
non teño tempo para excusas....

non teño tempo para excusas
ámame sen palabras nin traizón
sen pactos nin música
sen flores sen rimel
nin perfume
ámame en min
xa non teño horas
para esperarte
envolta en gasas azuis
porque agora estou aquí
a carón da túa sombra
e palparei a cobiza
nas palmas das mans
susurrando outro nome
viernes, enero 07, 2011
Marexada de ideas fugaces...

Foto sacada de Internet
Marexada de ideas fugaces. Deixan un sabor doce e amargo á vez.
Desatan unha furia que non protesta pero que quere ser protesta.
Regalan unha ás que depositan na mesa de noite e un repenicar de moedas nas cadeiras.
De súpeto aparece un bico inesperado, unha mirada cómplice, unha emoción latente no peito, poemas e máis poemas, apertas fartas de amor, libros onde atopar respostas, un riso, o aire mecendo os cabelos, unha estrela, o poder da lúa enchendo o ceo, un olivo, unha espiga, un xermolo, a terra húmida.
E son eu en todo.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)