Eu, contemplando a posta do sol.
Neste labirinto
de bocas extenuadas
e feroces improperios,
neste mundo
mundano de inxustizas
e agonías,
onde estou eu
e estás ti,
onde estamos todos nos
sen saber quen somos,
sen acariñarnos
nin unha soa vez,
sen bicar de verdade,
sen fundir o noso amor,
sen abrazar a esperanza,
sen mostrar o noso paraíso,
sen ver aínda ollando,
neste teima de procurar
o ben alleo, de perdoar
sen esperar nada a cambio,
de agardar a que o ser
dobregue a razón,
nesta teima estou,
para abrir a fontanela
da vida
e conquistarme!
