Quería ser furtiva nos corpos dos demáis, deslizarse como unha serpe
a carón de todos os pasos e volver como
una raíña a domear o mundo.
A teima consistía en arrebatar os sorrisos e facer con eles
elegantes vestidos de princesa que cegaran á humanidade.
Só ela relocería coa
luz roubada.
E así o fixo.
Pero quería máis.
E comezou a matar para conseguir a salsa da vida.
Arrebatou ansias.
Atrapou soños.
Esnaquizou a bondade.
Pretendía respalandecer como os lóstregos que descendían entre as
montañas.
E así o fixo.
Machucando a xuventude.
Roubando as almas.
Escondendo o sol nas enaguas …
Aquel día o vestido que levaba posto era dun azul celeste
cheo de encaixes de bicos e mimosas.
Non satisfeita co seu refulxir adentrouse no bosque para espir
as árbores das súas follas e facer con elas una coroa de enganos.
Nese momento , un raio relucinte zigzagueando no aire denso, recorreu a sús
espiña dorsal
para ficar no seu corazón convertíndoa en estatua de barro.
