Para todos vós

                                                        Ilustración de Valentí Gubianas

Toma este agasallo,                                                    

unha pequena estrela

que alumeará a túa vida .

Acepta os meus abrazos

aínda que non me coñezas.

Somos un baixo este ceo estrelado.

Bicos, moita saúde  e felicidade nestas datas  para todos

dende o meu corazón.

          ---------------------------------------------------------------------             

Toma este regalo,

una pequeña estrella

que  iluminará tu vida.

Acepta mis abrazos,

aunque no me conozcas.

Somos uno bajo el cielo estrellado.

Besos, mucha salud  y felicidad para todos

desde mi corazón.

Relax, té e abrazos.

Eu non sei cómo organizar

os trazados das lousas,

cando se van derrubando ó noso paso

-polo peso ou  pola incertidume dos nosos pés cansos
que  recorren as pedras como granito gris e frío-

Suponte,

non entendo  dos ciclos da vida

nin das auroras boreais.

E na teima que ás veces teño comigo mesma

procuro ausentarme  tomando una taza de té con bergamota

 -saborear ese amargor  delicado e afrutado  mentres recorre a boca,
a garganta, ata aloxarse no estómago quentando as emocións alí pousadas-

Inspirar longo.

Exhalar limpando o corpo das malas vibracións.

As lousas volverán a recompoñer un novo camiño.

Os ciclos sucederanse porque así é como ten que ser.

As auroras boreais seguirán brillando para todos nós.

E agora, vai un abrazo?

Recolle estrelas.

                                                         Imaxe de Alastair Magnaldo

Ir cara atrás, no tempo dos xogos.

Mirarse no espello dunha mirada pura.

Rir ata ter maniotas.

Contar contos mentres a lúa enche o ceo.

Mecer os soños  nunha góndola dourada.

E recuperar de novo aquel recolle estrelas

que un día inventei para ti.

 

agradecemento

 No blog de zeltia

Nov9

es de bien nacido ser agradecido

Publicado o 9 Novembro, 2012 por zeltia

es de bien nacido ser agradecido

Helena Villar Janeiro otorgoulle o premio  a Anabel Bugarín Villar, que ten un blog que se chama Tareas de la cotidianidad. Aceptar este premio leva a obriga de buscar cinco blogs a quen darllo. Un deles foi o meu. Agora tócame a min espallar o meme. Escollín blogs entre os que me deixaron recientemente comentarios animosos, blogs que fosen de poesía  [non debe ser doado manter un blog de poesía cando non se é Farruco Sesto Novás].
O Paraíso, que non é só un lugar.
Delicias turcas, inda que eu a penas as probei, porque atopei hai pouco o carreiro que iniciou no 2011.
O mundo de Magdalena Malungo,  que quere ser un mundo grande, grande.
Cinamomorosa, que xa vai levedando dende o 2009.
e non podía faltar El cuaderno de poemas de Rubén Lapuente Berriatúa, Economista e poeta, que é veciño meu na blogosfera dende o 2008.


Moitas grazas, zeltia. 

Un pobo, unha identidade.

                                            Un día de Outono, fotografando o mar das Perlas

                   


  PERLA DO RIO

E un día volvín a ti sen saber cómo

atropelando palabras e susurros,

xogando na orela dun amencer,

capturando a fina brétema do día.

Hoxe canto para que ti me escoites

a través dos sauces onde se libera

o salaio das almas extraviadas,

arroupando a nova luz dunha espera.

Navegando unha noite enteira

a favor do vento o meu cabelo

íame susurrando un desvelo

que un día foi o meu sustento.

Canto á beira do río que lava as bágoas

e desguedella os fíos dos pensamentos,

canto coa calma do teu mar que regresa

azul e prateado a carón do meu leito.

E xa te boto de menos cando o ocaso

suspira por mín na copa dos pinos,

cando as buguinas enfeitizan os soños

e nos prados alumean os corazóns

cheos de diminutas perlas do río.

Navegando unha noite enteira

a favor do vento o meu cabelo

íame susurrando un desvelo

que un día foi o meu sustento.