Levabas conta dos minutos engaiolados na túa fronte.
Presentías cerca a morte do corpo engurrado.
Pero aínda non era a hora
de partir.
E o alento que tiñas gardado
acadou o límite máximo para deixarte- quén
sabe- algunha primavera máis cerca de min.
enchouparse de luz morna
no atardecer
mentres ti fálasme
de breixos e acacias
