Levabas conta dos minutos engaiolados na túa fronte.
Presentías cerca a morte do corpo engurrado.
Pero aínda non era a hora
de partir.
E o alento que tiñas gardado
acadou o límite máximo para deixarte- quén
sabe- algunha primavera máis cerca de min.
enchouparse de luz morna
no atardecer
mentres ti fálasme
de breixos e acacias
E fermoso o que transmite, levame a pensar en alguén que xa se me foi hai tempo.
ResponderEliminarQue esa primavera de alento sexan moitas mais
felicidades por esta creación Mariola.
bicos
Ese alento vai xa gastadiño, vai para 91 anos, pero quén sabe...
Eliminarmoitas grazas polo teu achegamento.
un bico balbi.
que ben contas eso que se dí vulgarmente como "tirar polo alento".
ResponderEliminaro contas ben fermoso... produce certa tristura pero tamén produce ledicia por ese poquiño mais de tempo roubado á vida.
noraboa.
biquiños,
Tristura ó saber que algún día xa non estaremos aqui, pero alegría porque mentres estemos poderemos seguir disfrutando dos nosos, da nosa existencia, do noso vivir.
Eliminargraciñas Aldabra.
bicos.
rabuñarlle outra primavera máis á vida para poder falar de breixo e mimosas...
ResponderEliminarinda que transmite agradecimento e ledicia, sempre esa sombra dos días contados...
Si, e esa sombra segue os pasos, máis aínda cando un xa conta tantas primaveras...
Eliminargrazas zeltia.
un biquiño.
Bello y profundo poema Mariola.
ResponderEliminarla nostalgia de lo que fue perdura en el alma y aunque el tiempo pase siempre estarà en nuestra memoria.
Te dejo un abrazo grande.
Y nuestra memoria recordará los días felices...
EliminarMuchas gracias Adriana.
Otro abrazo grande para ti.
Breve pero fermoso,aínda que se percibe nel a sombra dunha ausencia.
ResponderEliminarComo a brevedade da vida...
EliminarAlégrome de que che gustara.
graciñas.
un bico.
Deixáchesme enchoupado (enlarafuzado)de poesía!
ResponderEliminarBicos
Unha fermosa palabra "enlarafuzado" e aínda por riba de poesía!!
Eliminargraciñas chousa.
un biquiño.
HERMOSO POEMA MARIOLA, PROFUNDO Y SENTIDO, LA ESENCIA DEL SER EN PALABRAS Y TODO ESE BAGAJE DE SENSACIONES ENCONTRADAS.
ResponderEliminarUN BESITO QUERIDA AMIGA.
Gracias Luján. La lucha del ser por permanecer en esta vida, por agarrar los minutos y navegar por más tiempo
Eliminaren este cuerpo que nos han dado.
otro beso grande para ti.
Bello e intenso, un placer Mariola visitarte, un abrazo.J.R.
ResponderEliminarGracias Jose Ramon. Siempre tan amable.
Eliminarun fuerte abrazo y buena semana.
Acaricia-la acacia...
ResponderEliminarOnde eu vivo as acacias son unha praga que amarillea os canóns do Miño e do Sil incluso antes de escomenza-la primavera. Son árbores que apenas sí soportarían o peso dun aforcado, pero nalgún país mediterráneo empréganse as súas frores como símbolo de amor e lealdade. O dito...acaricia-la acacia.
Un bico, Mariola.
A min encántanme. De pequena había unha cerca do colexio onde ía é cada vez que pasaba quedábame embobado mirando para ela. O quen on sabía era que se empregaban con símbolo de amor e lealdade. Gústame.
Eliminarun biquiño Miguel.