Fotografía: "Dos paraguas bajo la lluvia" de González-AlbaPercibes a furia inmediata
e sucumbes a tristura.
Exércitos de fracasos
traizoan presente.
Sínteste amolecer
nun territorio
flanqueado de recordos
cincentos
e a poalla rodea
a mirada enxoita.
Sabes ben que non hai regreso.
Navegas entre laios
apagados e a derruba
alcanza o cumio.
Abrigas a lembranza
nun abrigo de pano.
Na obriga de vivir
apágaste na negrura.
E aínda non é a hora.
Por iso, déixame entrar
dentro do teu peito
e someter a pena
cun baile dos meus ollos.
Non hai regreso, pero non importa, porque hoxe estamos aquí, abrigándonos xuntos. E iso é o que conta, avó.
Teu avó está ledo. Non hai pena que someter léndote a ti.
ResponderEliminar(Aprendín unha palabra nova: "poalla". Aquí chamámoslle patuñeira).
Bicos
hai moita tristura nas túas palabras, e resignación.
ResponderEliminarbiquiños,
Bonita palabra tamén Chousa: "patuñeira".Vaia riqueza de vocabulario que temos, eh?
ResponderEliminarGrazas polas túas palabras, sempre son moi
ben recibidas.
un bico.
Sí, Aldabra, hai moita tristura, pero espero que amaine o temporal.
ResponderEliminarCómo di ese refrán: Despóis da tempestade ven a calma, non?
biquiños para ti.
Uf¡ me has emocionado y conmovido, tienes razón cuando lo muestras como un superviviente con el que es un privilegio compartir el paraguas :)
ResponderEliminarBesitos Mariola :)
Grazas, Tonet, á verdade é que é un privilexio compartir o paraguas con él, aínda que ás veces nos olvidamos de velo.
ResponderEliminarun bico forte.
Que fermosas, tocan moi dentro.
ResponderEliminarNoraboa pola excelente poesia.
Unha aperta.