Foi naquel día morriñento onde a chuvia miúda coábase entre as nubes grisallas.
Seducías a fala cun sorriso, mailos teus ollos proclamaban
unha tristura encarcerada.
Nun anaco de tempo que cabalgaba pausado.
Fregabas as mans unha coa outra espiando o ceo que agora principiaba a peniscar.
Lixeiro de equipaxe.
Ollabas a través da ventá.
O mar estaba calmo.
O estaleiro adornaba a paisaxe outonal coas súas grúas
enormes como robots.
E a mirada ausente voaba coas ás das gaivotas que se pousaban
lentamente no balcón mollado.
Os ollos entornados.
Lixeiro de equipaxe.
E chove, aquí tamén. Aínda que non hai estaleiros, algunha gaivota se ve no ceo de cando en vez. Coidado cos coitelos...
ResponderEliminartodo semellaba estar tranquilo ata o verso final, que corta como un deses coitelos dos que falas.
ResponderEliminaralgo oscuro voa sobre todo o poema
¿a morte?
biquiños,
Un paisaje nostálgico y bello a la vez, una ventana mirando al mar, sueños y ligereza de equipaje, un momento perfecto.
ResponderEliminarcomo siempre una verdadera alegría leerte Mariola.
un abrazo inmenso.
E o que teñen os días morriñentos, que nos enchoupan de melancolía.
ResponderEliminarGusto das túas verbas, coitelos incluídos.
Vakastolas- Pois se queres mándoche alguna gaivota máis, non vexas como me deixan ás veces o balcón, ata me fixeron un niño no xeranio.
ResponderEliminarGraciñas por pasar.
un bico.
Aldabra- Si, algo oscuro voa no poema. Vai coándose entre as liñas, esa pena,esa tristura nos ollos,esa mirada ausente, unha incertidume que presaxia ese enxame de coitelos...
¿a morte,dis?- pois ben pode ser, ou algún medo...
grazas Aldabra.
un bico.
Adriana Alba- Me gusta como lo dices: "una ventana mirando al mar, sueños y ligereza de equipaje"- Así debería ser.
Muchas gracias Adriana.
un abrazo grande.
Raposo- Certo. Estes días moriñentos, nos que a chuvia miúda empapa ata o corazón.
Moitas grazas Raposo.
un biquiño.
EL DÍA Y SU NOSTALGIA PUEDE TRAER MIEDOS E INCERTIDUMBRE, LA MUERTE CERCANA.
ResponderEliminarUN BESITO MARIOLA
Y GRACIAS POR VENIR A MI RINCONCITO TALENTOSA AMIGA.
CARIÑOS
Luján Fraix- Sí. Y aquí en Galicia tenemos muchos días así, tristes, nostálgicos, con esta fina lluvia que se cuela por todas las esquinas...y nos inunda de melancolía.
ResponderEliminarMuhcas gracias Luján. Es un placer pasar por tu casa.
un beso grande.
Coma si resumises unha vida, un día calmo e griseiro arrebata a vida lixeiro de equipaxe. Un texto cheo arruga e vida vivida, quen mira coa sabiduría de ter vivido varias vidas. Maldito enxame de coitelos.
ResponderEliminarboa tarde, mariola.
marcelo- Gústame cómo o dis. Tes unha percepción parecida á miña.
ResponderEliminarÁ verdade é que hay moita emoción nos versos, moita arruga e vida vivida. E é terrible o final, ese enxame maldito...
Moitas grazas marcelo.
boa tarde tamén para ti.
bicos.
os coitelos co seu fío afiado prodúcenme inquietude. Unha inquedanza difusa...
ResponderEliminarHOLA MARIOLA
ResponderEliminarGRACIAS A TI POR VENIR A MI TÉ DE LOS MARTES.
TE DEJO MI SALUDOS. UN BESO Y UN ABRAZO.
zeltia- Entendo que non queda claro o texto polo que dis da inquedanza difusa.
ResponderEliminarGraciñas pola túa apreciación.
bicos.
Luján Fraix- Las gracias no se merecen. He disfrutado de ese té.
ResponderEliminarQue tengas buena semana.
un abrazo.
Buen ritmo del poema.
ResponderEliminarSaludos
David
David- Gracias David por leerlo.
ResponderEliminarun abrazo.
(> " " <
ResponderEliminar( ='o'= )
-(,,)-(,,)- Hola ya estoy de vuelta pase a saludarte.
B E S I T O S
Maribel- Gracias Maribel.
ResponderEliminarun besito.
HOLA MARIOLA
ResponderEliminarGRACIAS POR VENIR A TOMAR EL TÉ CONMIGO, ES UN PLACER PARA MÍ QUE ME VISITES, UN GRAN ABRAZO.
DE ALMA A ALMA.
SALUDITOS
Luján . Muchas gracias Luján. El placer es mío.
ResponderEliminarEncantada también de que pases por mi casa.
Un fuerte abrazo y muchos besos.
Pois mira agora que vivo lonxe da terra boto de menos a choiva, pensa que cando chove se está fresquiño
ResponderEliminar