Imaxe saca da Web
Marchei un día gris, frío e húmido, un día no que o único
pensamento que me roldaba nos miolos era agocharme para sempre debaixo dunha
mimosa.
Enchouparme co seu cheiro doce. E comezar de novo.
Dáste conta de cantas veces cho dicía?- Como será volver de novo á vida, desaprender
todo o vivido, deixar os lastres na vía de calquera estación e machucar as ideas repetitivas que sen
permiso van retorcendo o noso camiño?
Desaprender, buscar de novo o principio das cousas…
Volver a escribir sen saber como se escribe…
Correr polos balados sen medo a vertixe…
Amarte simplemente, como aman os nenos…
Debaixo dunha mimosa...
Mentres ti mirábasme
sen entender nada…
Desaprender... quizás ese sea el camino en verdad...
ResponderEliminarPaz
Isaac
Muchas gracias Isaac.
ResponderEliminarun abrazo de luz.
quien pudiera, aunque fuera dar un paseo en retroceso
ResponderEliminarinteresante prosa
saludos
Sin embargo podemos darnos cuenta y vivir más intensamente el presente.
ResponderEliminarGracias Omar. Un abrazo.
Encantoume o texto, sobre todo eses últimos 6 versos. Encántanme.
ResponderEliminarMoitas grazas Raposo.
Eliminarun biquiño grande.
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarHermoso!
ResponderEliminarDesandar el camino....y comenzar de nuevo.
Me encantó querida Mariola, un fraternal abrazo.
Gracias Adriana. A veces es necesario volver a comenzar, desaprender todo lo vivido.
Eliminarun fuerte abrazo también para ti.
O de machucar as ideas repetitivas que sen permiso van retorcendo o noso camiño...que ben expresado está porque xusto eso é mais complicado para empezar de novo, porque esas ideas non piden permiso e por eso mesmo xa que non son siquera convocadas o mellor é machucalas nada mais asomen coa sua sombra.
ResponderEliminarUn pracer Mariola, un poema que ademáis invita a reflexión.
Bicos e un bon comezo de semana
Moitas grazas Balbi. Ás veces é difícil poñer fin a estas ideas que non fan máis que entorpecer... darse conta neses momentos para deixalas ir é un bo comezo.
ResponderEliminarQue teñas tamén unha boa semana.
un biquiño.
non sei si subeo o meu comentario.
ResponderEliminarSaúdos, Mariola.
ResponderEliminarExcelente o teu texto, é algo que a todos nos atingue.
valeirar de canto non nos serve pra nada, so pra entorpecer.
Déchesme no cravo desta volta.
Hai "cousas" que precisan dunha forte reflexión e estirpalas de un mesmo.
un bico, grande.
Saúdos, Mariola.
ResponderEliminarExcelente o teu texto, é algo que a todos nos atingue.
valeirar de canto non nos serve pra nada, so pra entorpecer.
Déchesme no cravo desta volta.
Hai "cousas" que precisan dunha forte reflexión e estirpalas de un mesmo.
un bico, grande.
Ola marcelo, como estás?
ResponderEliminarDe vez en cando hay que baleirarse deses lastres que xa non serven. Custa ás veces porque o noso apego é moito, pero é posible.
Alégrome de que che gustase.
Que a semana está a piques de comezar sexa boa.
Un biquiño grande.
Creo que todos nos perdemos algunha vez nesa ensoñación de cómo sería aparecer de novo na vida, agora mesmo, esquecido todo, sen fíos que nos aten a nada, esquecidas as cousas que no pasado nos deixaron unha solta na perna de diante.
ResponderEliminar