"El grito" de Edward Munch
Da fraxilidade.
Da fraxilidade.
Fía pensamentos
a carón do lar.
Perseguida polo pasado,
xirando como a moa
dun muiño vello
e fariñento,
alimenta un berro
melancólico.
O seu berro,
que explosiona
coa presencia dun apreixo
pasivo.
E esquece todo contacto
intimista, mentres él
escoita un laio profundo
que tamén é o seu.
Os berros tamén son unha excelente maneira de liberar tensións. Claro que cando o salaio é provocado pola lembranza dun pasado que moe de xeito reiterado...máis que liberación é unha necesidade!
ResponderEliminarBicos susurrados
Chousa, tes toda a razón. Como dis ti,compre dicir algo máis?.
ResponderEliminarun bico liberado.
.la imagen le va muy bien al poema, ¿qué fue antes?
ResponderEliminarda igual,
el grito es el que permanece después de todo.
biquiños,
A veces el pasado se vuelve frustrante, porque no quiere ser pasado y sigue lastimando en el presente.
ResponderEliminarLo siento en las entrañas.
Me gusta mucho Mariola.
Besotes y abrazotes.
Gracias aldabra y tonet por vuestras palabras. Es verdad que hay que dejar el pasado en su sitio, pero a veces sique pasando factura en el presente.
ResponderEliminarbesos grandes.