UN RECORDO, UN CINAMOMO ROSA. UNHA IMAXE, A MIÑA MADRIÑA FALÁNDOME. COIDO QUE NESE "AGORA" DA MIÑA INFANCIA COMECEI A OLLAR COMO POETA.
una imagen espejada en la melancolíasaludos
Gracias Omar.Que tengas buen fin de semana.unabrazo.
Unha preciosidade este canto o vento do norte que ainda que sexa frío, nos despeine e nos faga chorar é apreciado e querido por nos.Bicos, e un fermoso sábado con unha hora máis :)
Si, a nosa terra e todo o que conleva sempre é un agasallo, aínda que agora nos rouben unha máis de día pola tarde.un biquiño balbi.
Olliño co aire (eu xa cho dixen), que é moi atrevido, e métese por onde menos o esperas. Sen permiso nin avisoBicos
O que avisa...Máis ás veces e bo que un novo aire nos despeine e refresque aínda que sexa sen avisar...graciñas chousa. un bico grande.
Bellísima prosa e imágen.El encantamiento de los sueños...y el aire como éter transmisor.Un inmenso abrazo querida Mariola.
Sé, el aire siempre nos trae nuevas.Muchas gracias Adriana.Otro abrazo grande para ti.
O aire é moi atrevido e gusta de facer trastadas.
E sen saber cómo vaise coando por entre as rendixas ata anegar os nosos pensamentos.Grazas Raposo.un abraciño.
pois o vento do norte non é tan poderoso... lembra a fábula de Esopo!;) mellor suspirar ao sol, que sempre termina levantando algo o ánimo.:)bico grande.
Este vento ten a forza que nós lle queiramos dar.Fermosas as fábulas de Esopo.graciñas Zeltia. un biquiño.
El aire, que sensación de libertad...Hermosa imagen para acompañar tus versos. Tiene algo de Van GoghUn besito
Gracias Luján. El cabello de la imagen es cierto que recuerda a los cuadros de Van Gogh. Un abrazo Luján y buen fin de semana.
una imagen espejada en la melancolía
ResponderEliminarsaludos
Gracias Omar.
ResponderEliminarQue tengas buen fin de semana.
unabrazo.
Unha preciosidade este canto o vento do norte que ainda que sexa frío, nos despeine e nos faga chorar é apreciado e querido por nos.
ResponderEliminarBicos, e un fermoso sábado con unha hora máis :)
Si, a nosa terra e todo o que conleva sempre é un agasallo, aínda que agora nos rouben unha máis de día pola tarde.
ResponderEliminarun biquiño balbi.
Olliño co aire (eu xa cho dixen), que é moi atrevido, e métese por onde menos o esperas. Sen permiso nin aviso
ResponderEliminarBicos
O que avisa...
EliminarMáis ás veces e bo que un novo aire nos despeine e refresque aínda que sexa sen avisar...
graciñas chousa. un bico grande.
Bellísima prosa e imágen.
ResponderEliminarEl encantamiento de los sueños...y el aire como éter transmisor.
Un inmenso abrazo querida Mariola.
Sé, el aire siempre nos trae nuevas.
EliminarMuchas gracias Adriana.
Otro abrazo grande para ti.
O aire é moi atrevido e gusta de facer trastadas.
ResponderEliminarE sen saber cómo vaise coando por entre as rendixas ata anegar os nosos pensamentos.
EliminarGrazas Raposo.
un abraciño.
pois o vento do norte non é tan poderoso... lembra a fábula de Esopo!
ResponderEliminar;) mellor suspirar ao sol, que sempre termina levantando algo o ánimo.
:)
bico grande.
Este vento ten a forza que nós lle queiramos dar.
EliminarFermosas as fábulas de Esopo.
graciñas Zeltia. un biquiño.
El aire, que sensación de libertad...
ResponderEliminarHermosa imagen para acompañar tus versos. Tiene algo de Van Gogh
Un besito
Gracias Luján. El cabello de la imagen es cierto que recuerda a los cuadros de Van Gogh.
ResponderEliminarUn abrazo Luján y buen fin de semana.