Imaxe sacada da web
Cando descobrín o corpo aínda estaba quente.
Eu coñecía o escondite, un furado no medio do monte, agochado debaixo da follaxe seca.
Non crín atopar a ninguén dentro.
Pero ahí estaba él, aterido de frío e cos ollos pechados, balbucindo incongruencias .
Abrigueino coa miña zamarra.
Cargueino ás costas ata a cabana máis próxima.
As súas mans rodeaban o meu pescozo débilmente e o seu corazón parecía que quería escapar, latexando no meu lombo.
Cando chegamos á casa preparei unhas sopas con pan de broa .
Logo, mirándome tímidamente, deixou escapar un sorriso pequeno como un cuarto minguante .
E nos meus ollos, unha lúa chea prendeu para sempre.
Muy bonito, chegoume o alma, graciñas.
ResponderEliminarSaludiños.
Que fermosa historia Mariola!!
ResponderEliminarSupoño que sentir esa mirada de agradecemento,fai que unha sinta na súa alma unha tenrura especial.
Un biquiño.
gustoume este relato curto sin principio e cun estupendo final. ou debería dicir con un fantástico principio que escomenza polo final?
ResponderEliminar:-)
Soy un poco negada, y más estos días, he tenido que usar un traductor para leerte mejor.
ResponderEliminarPero bueno el "esfuerzo" merece la pena...
Por curiosidad, qué es pan de broa?
Un abrazo
non sei quen encontra a quén pero non podo deixar de pensar nos "escapados" aínda que non teña nada que ver co fermoso texto.
ResponderEliminarbqñs,
Juan Antonio Torron Castro- Grazas a ti Juan Antonio.
ResponderEliminarun abrazo.
El Canto de la Luna- Cando se fan as cousas de corazón non fai falta nada máis, pero se aínda por riba che regalan un sorriso sínteste a persoa máis afortunada do mundo.
bicos.
Zeltia- Grazas Zeltia. Gústame a túa apreciación.
bicos.
Imilce- Gracias por hacer el esfuerzo de leerme. lo agradezco de corazón.
El pan de broa es un pan de mecla, generalmente de maíz. (pan de millo). Era el que se comía en las aldeas y el más barato.
Muchos besos.
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarAldabra- Pois non vas nada desencamiñada. Os escapados, agochados no medio do monte...
ResponderEliminarbiquiños.
Cantas cousas nos proporciona a lúa. E que ben a aproveitas!
ResponderEliminarBicos reflexados
Chousa- A lúa sempre nos sorprende. Viches que lúa chea tan preciosa tivemos hai uns días?
ResponderEliminarbicos lunares.
Bello canto,tienes un espacio muy hermoso e interesante,un abrazo.J.R.
EliminarJose Ramon Santana- Gracias José Ramón.
ResponderEliminarotro abrazo para ti.
Impresionante...especialmente el final :)
ResponderEliminarBesotes y abrazotes
Tonet- Gracias Tonet.
ResponderEliminarun abrazo grande.
La luna es una gran inspiradora.
ResponderEliminarDavid- Ya lo creo. Gracias.
ResponderEliminarun abrazo.
Me gusta mucho que dejes a la imaginación lo que encuentras,Aldabra pensó en los escapados y yo en la cria de algún animal
ResponderEliminar